Δική μου η ευθύνη για το πόσο σ’αγάπησα.. δικά μου και τα λάθη.
Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Πάντα εμείς οι άνθρωποι θα ξέρουμε τα λάθη μας.
Πάντα θα έχουμε όμως ελαφρυντικά για εμάς και ασυγχώρητα βαρυντικά για τους άλλους, μα μέσα μας ερμητικά κλειστή η αγάπη που πήραμε.
Κανένας δεν έκλεισε το στόμα του, δεν θέλει μαεστρία απλά να το βουλώσει και να σεβαστεί πρέπει.
Κάποτε μοιράστηκες συναίσθημα, φιλιά και αγκαλιές που έλιωνες στο άγγιγμα της αγάπης και του έρωτα και δεν έχει σημασία ποιός έδωσε πιο πολλά. Δεν ζυγίζεται ο έρωτας ούτε μετριάζεται ο πόνος.
Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά για όλα τα λάθη, διότι είναι οι επιλογές της ζωής που άθελα επιλέξαμε και μας πόνεσαν, όλα όμως περνούν.
Περνούν εύκολα απο την ζωή μας και δύσκολα απο τις σκέψεις μας.
Ακυβέρνητο καράβι η αγάπη, θέλει τακτική συντήρηση για να το σώσεις στην πρώτη τρικυμία κι εμείς κοιτάμε το ταξίδι και όχι τον δρόμο του ταξιδιού το οποίο δεν το συνοδηγεί η νηνεμία πάντοτε.
Βαδίζουμε με γνώση στην απόγνωση της ανέμελης χαράς και στην τελική δεν φταίγαμε, όχι!
Ο άλλος φταίει, γιατί;
Έτσι, δίχως λόγο, σιγά μην πάρουμε τώρα και τις ευθύνες, θα φωνάζω και θα βρίζω μέχρι να δικαιωθώ στα μάτια των θεατών.
Εγώ πάντως θα πω για ‘μένα ότι εχω κάνει τα πιο κουλά και άκυρα, αλλά ενώ ήθελα και τα έκανα μα δεν είχα πρόβλεψη για όλα και την πάτησα, ήταν όμως επιλογή μου και δεν μου φταίει ο άλλος.
Δικές μου είναι οι ευθύνες και η αγάπη που μοιράστηκα όσα χρόνια και να περάσουν πάλι δικιά μου θα ‘ναι.
Να σέβεσαι ό,τι αγάπησες, κάνει καλό στην περηφάνια.