Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με την καρδιά κι όχι με το μυαλό τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάνε με την ψυχή τους κι όχι με τα μάτια τους.
Είναι οι άνθρωποι που αφουγκράζονται τα πάντα με τον ήχο της αλμύρας τους και προσπαθούν να πιάσουν τα vibes που τρέχουν γύρω τους.
Είναι οι άνθρωποι που θα σου πιάσουν το χέρι σε ανύποπτη στιγμή και θα σου πουν μια κουβέντα εκεί που δεν το περιμένεις.
Είναι οι άνθρωποι οι ευαίσθητοι που ξέρουν να κλαίνε.
Είναι οι άνθρωποι που πέρασαν πολλά και πιάσανε την ζωή απ’τα μαλλιά και της έδωσαν και κατάλαβε.
Είναι αυτοί που δίνουν χωρίς να έχουν τίποτα για αντάλλαγμα να πάρουν.
Γιατί έτσι είναι αυτοί, δίνουν γιατί έτσι το λέει η ψυχή τους.
Θα τους γνωρίσεις απ’την βραχνάδα της φωνής τους, απ’τα σκασμένα χέρια τους κι απ’το σκαμμένο βλέμμα τους.
Ή δεν θα τους γνωρίσεις, σε γνωρίζουν ήδη αυτοί.
Σε συντροφεύουν με το βλέμμα τους, με την κουβέντα που έχεις ανάγκη ν’ακούσεις ή με την σιωπή τους.
Γιατί ακόμη κι η σιωπή τους έχει δύναμη.
Σιωπούν όταν δεν πρέπει να μιλήσουν και είναι σαν ν’ακούς χίλιες λέξεις.
Δεν μιλάνε σε όλους για όλα, γιατί γνωρίζουν καλά ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα καταλάβουν ποτέ αυτά που λένε.
Κινούνται αθόρυβα σαν τις γάτες για να μην ενοχλήσουν.
Δεν φοβούνται, γιατί έμαθαν να παλεύουν με άγρια κύματα.
Εμπιστεύονται μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Πιστεύουν στον λόγο και τον κρατάνε πάντα, αλλά σαν καταπίστευμα είναι οι πράξεις που τους ελκύουν.
Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι οι αφανείς ήρωες της ζωής μας!
