Θέλω εσένα με τον ανεξίτηλο ερωτά σου.
Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Όπως ζωντανεύει το φως του ηλίου την πνοή του κόσμου, έτσι ξεκινάει κι εμένα η ζωή μου όταν σε κοιτούν τα μάτια μου.
Ανατολή χαράς που καμία δύση δεν μπορεί μπεί ανάμεσά μας.
Χτίζει κάθε αύριο με θέληση την απουσία της θλίψης και στυλώνει με αγάπη την σιγουριά του μαζί.
Σαν το μπουμπούκι της τριανταφυλλιάς που προστατεύει την γύρη του με τα ροδοπέταλά του και ανοίγοντας τα βλέπεις ανέγγιχτη την γύρη του, έτσι θέλω να φεύγεις από την αγκαλιά μου.
Μέσα της να νιώθεις την προστασία που σου παρέχει και να ξαναγυρνάς για να σου δίνω ζωή.
Να σε ζηλεύει ακόμα και ο παράδεισος που αδικήθηκε και δεν φτιάχτηκε ανάμεσα στα μάτια και τα χείλη σου, ώστε να καταλάβει κι εκείνος ότι η μοίρα τον έριξε για να χάσει την περηφάνια του.
Να γίνεις η νεραΐδα του παραμυθιού μου κι εγώ το νοτερό μαντήλι σου που ποτέ δεν πρέπει να χάσεις.
Κανένας τίτλος δεν πρέπει να δοθεί για μας, δεν γεννήθηκαν ακόμη οι λέξεις που θα μας ορίσουν.
Μια χάρη μόνο σου ζητώ για να με προστατεύσεις.
Θέλω σε παρακαλώ πολύ να μην ανασαίνεις γρήγορα γιατί κουράζομαι, να μην σκέφτεσαι πολύ γιατί με πιάνει πονοκέφαλος, θέλω να προσέχεις να μην μου χτυπήσεις πουθενά γιατί αρχίζω και αιμορραγώ.
Θέλω να είσαι δίπλα μου όταν θα είμαι λαχανιασμένος να μου ρίχνεις τους παλμούς με το βλέμμα σου.
Θέλω το άγγιγμά σου γιατρειά όταν οι σκέψεις θα μου ροκανίζουν την εικόνα σου.
Θέλω όταν αιμορραγώ να είσαι δίπλα μου όταν θα σ’ αποχαιρετώ παραδεισέ μου.
Θέλω εσένα με τον ανεξίτηλο ερωτά σου.
Γιατί ο έρωτας δεν σκιάζεται, λιάζεται με τις ακτίνες της αγάπης κι εμείς ταπεινοί δέκτες του, υπηρέτες του συναισθήματος ζούμε την ζεστασιά από το χτυποκάρδι του σαν την πρώτη φορα.
Κάποτε θα εμφανιστείς ξανά.
Σε περιμένω…