Καλύτερα να κάνεις λάθη, παρά να μην κάνεις τίποτα.

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού

Λάθη, αποτυχίες και έκβαση των καταστάσεων που δεν ήταν αυτή που είχαμε σχεδιάσει, μπορεί να συμβούν και συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά. Πώς τα βιώνουμε όμως; Τα βιώνουμε σαν κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, σαν κάτι φυσιολογικό και ανθρώπινο ή όταν τυχαίνουν δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε και κατακλυζόμαστε από διάφορα αρνητικά συναισθήματα;

Κάποιοι άνθρωποι βιώνουν τόσο επώδυνα τα λάθη και τις αποτυχίες, που προτιμούν να μην κάνουν τίποτε, από το να κάνουν λάθος. Ίσως τους ακολουθούν βιώματα παιδικής ηλικίας, όταν κάποιος φροντιστής τους σε ένα λάθος που θα έκαναν, τους αντιμετώπιζε με πολύ δεικτικό και επικριτικό τρόπο. Το δάχτυλο που κουνιόταν επιτακτικά πάνω-κάτω, έχει γίνει μια άσχημη εικόνα για πολλούς και έχει εσωτερικευτεί τόσο έντονα, που ακόμα και όταν περάσει αστραπιαία από μπροστά τους με τη μορφή του flashback, νιώθουν ρίγη και το σώμα τους σε κατάσταση συναγερμού.

Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα, άνθρωποι με τέτοια βιώματα να θέλουν να τα κάνουν όλα τέλεια. Αν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, προτιμούν να μην το κάνουν καθόλου, παρά να νιώθουν ότι κάποιος θα τους περιμένει στην γωνία και θα τους κουνήσει επιτακτικά το δάχτυλο, θυμίζοντας τους εικόνες βιωμένες και επώδυνες. Είναι όμως κάτι τέτοιο λειτουργικό για την καθημερινότητα μας; Μπορούμε να περιοριζόμαστε τόσο πολύ, ώστε να κάνουμε πράγματα μόνο όταν ξέρουμε ότι θα τα κάνουμε τέλεια, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα πίσω, με αποτέλεσμα να μαζεύονται πολλές εκκρεμότητες και υποχρεώσεις, τις οποίες πάλι εμείς θα κληθούμε να διεκπεραιώσουμε;

Ίσως τελικά να είναι καλύτερο, εφόσον το δουλέψουμε με τον εαυτό μας και μπορούμε να το αντέξουμε, να κάνουμε λάθη από το να μην κάνουμε τίποτε. Είχα διαβάσει κάποτε μια φράση που με έχει σημαδέψει: “Τα λάθη είναι οι προεξοχές των βράχων για να ανεβούμε ψηλότερα”. Αν αλλάξουμε λίγο τρόπο σκέψης, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του λάθους, θα βοηθηθούμε και στο να καταπολεμήσουμε την αναβλητικότητα μας που μας προκαλεί πολλά δεινά. Το ότι κάποτε ως παιδιά μας έμαθαν ότι τα λάθη είναι καταστροφή, δεν πρέπει να γίνονται και αν τα κάνουμε είμαστε οι χειρότεροι, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να το κουβαλάμε και σε ενήλικη ζωή.

Τα παιδικά μας βιώματα μας στιγματίζουν, αλλά ως ενήλικες το χρωστάμε στον εαυτό μας να έχουμε τη δύναμη να αναγνωρίσουμε, κατανοήσουμε και δουλέψουμε όλα όσα κουβαλάμε από την πατρική μας οικογένεια και δεν είναι λειτουργικά στο τώρα. Μπορούμε να κάνουμε αλλαγές, αρκεί να το θέλουμε.