Κτήνη έγιναν οι άνθρωποι κι εγώ δεν ανήκω ανάμεσά τους.

Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης

Βαρέθηκα ετούτο τον κόσμο, είναι άθλιος! Με κούρασε, με εξάντλησε, με εκανε θεριό ανάμεσα σε ανθρώπους τέρατα χωρίς λογική, χωρίς συναίσθημα! Άνθρωποι κενοί, μυαλά σφραγισμένα….κι εγώ σκέφτομαι μήπως τελικά είμαι τρελός; Μήπως δεν ανήκω σε αυτόν εδώ τον κόσμο; Ήρθα έτσι κι αλλιώς χωρίς να το θέλω και θα φύγω πάλι χωρίς να το θέλω.

“Μη ζηλεύεις εκείνο τον κόσμο. Εκείνος μπορεί να περιμένει, εδώ όμως αυτός ο κόσμος ακόμη σε χρειάζεται. Τρέχει κ δεν μπορείς να τον αφήσεις έχεις πολλά ακόμη να μάθεις αλλά και να δώσεις. Μη γελιεσαι, μην απογοητεύεσαι και εγω θα σε βοηθήσω”. Δεν μπορείς, κανένας δεν μπορεί. Στέκομαι και μετράω αντίστροφα τις μέρες που περνούν. “Μην παραιτείσαι!”. Άσε με σου λέω κουράστηκα! ” Κοίτα ψηλά, κοίτα τα αστέρια και δώσε πέρα από τους ουρανούς την τελευταία σου ελπίδα”. Δεν μπορώ….”Πίστεψέ με….μόνο εσύ μπορείς”.

Κι αν είναι όπως τα λες γιατί δεν αλλάζει ο κόσμος αυτός; Γιατί κάνεις δεν προσπαθεί να γίνει καλύτερος; Νιώθω πως είμαι μόνος μου και μόνος δεν μπορώ να παλέψω κόντρα σε όλους.

Εσύ που λες πως ολα τα μπορείς γιατί δεν βοηθάς ; “Εγώ σας χάρισα τη ζωή και μια βούληση ελεύθερη”. Μα οι άνθρωποι έγιναν κτηνη. “Εγώ μόνο στέκομαι και παρακολουθώ, δεν μπορώ να βοηθήσω αν δεν μου ζητηθεί βλέπεις “.

Τώρα πια το αντιλαμβάνομαι αυτό όμως. Χάνομαι στη δίνη και η λήθη δεν θα έρθει πια. Έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους, εγώ που έλεγα πως πάντα θα πιστεύω και όλα αυτά γιατί πίστεψα σε σένα.

Γι’ αυτό σου λέω, κουράστηκα Θεέ και ζήλεψα τον κόσμο των αγγέλων! Γι’ αυτό οταν έρθει η ώρα να αποχωριστώ αυτό τον κόσμο, να είσαι παρών να με συνοδεύσεις, να δώσεις φώς στην ψυχή μου. Εκείνο το φώς που θα αναζητώ μέχρι την τελευταία μου πνοή!