Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Χαράζει…
Άλλο ένα ξημέρωμα που με βρίσκει στην αγκαλιά σου.
Με κρατάς σφιχτά και το κορμί μου είναι κολλημένο πάνω στο δικό σου.
Το δέρμα μου μυρίζει το δικό σου άρωμα και είμαι ολόκληρη γεμάτη από σένα.
Κρύβω το πρόσωπό μου στο λαιμό σου και νιώθω τα χέρια σου να με χαιδεύουν.
Μου ψιθυρίζεις «σ’ αγαπώ» και με φιλάς ξανά πριν αποκοιμηθείς.
Κι εγώ δίπλα σου σε χαζεύω.
Αγγίζω με τα ακροδάχτυλα κάθε γραμμή του προσώπου σου και σου δίνω ένα απαλό φιλί.
Περνάω το χέρι μου μέσα απ’ τα μαλλιά σου και σου ψιθυρίζω πόσο σ’ αγαπώ.
Χώνομαι στην αγκαλιά σου και νιώθω το χέρι σου να τυλίγεται γύρω μου.
Η ανάσα μου συντονίζεται με τη δικιά σου και η καρδιά μου χτυπάει στο δικό σου ρυθμό.
Και αφήνομαι…
Τρελαίνομαι γι’ αυτές τις στιγμές, όταν παραδίνεσαι στα χέρια μου μετά από ατέλειωτες μάχες πάνω σε τσαλακωμένα σεντόνια, όταν έχεις κατακτήσει κάθε πόντο του κορμιού μου πριν μου παραδώσεις το δικό σου.
Όταν το δωμάτιο είναι γεμάτο ερωτόλογα κι αναστεναγμούς και η σιωπή που ακολουθεί μας λέει τόσα…
Όταν μου κόβεις την ανάσα με τα φιλιά σου κι ύστερα μ’ αφήνεις να ανασαίνω από σένα.
Όταν τα χέρια σου με κρατούν δυνατά και απαλά συγχρόνως, σα να είμαι κάτι πολύτιμο που δε θέλεις να χάσεις.
Χαράζει..
Έχεις από ώρα αποκοιμηθεί.
Από τη μισάνοιχτη κουρτίνα μια αχτίδα ήλιου μπαίνει στο δωμάτιο και φωτίζει το πρόσωπό σου.
Χαμογελάς στον ύπνο σου και θέλω να τρυπώσω στα όνειρά σου για να είμαι εγώ η αιτία για κάθε σου χαμόγελο.
Ξαπλώνω στο στήθος σου και κλείνω τα μάτια μου.
Με νιώθεις, με σφίγγεις πάνω σου κι αναστενάζεις.
Με τα κορμιά μας κολλημένα σε απόλυτη αρμονία μας βρίσκει το χάραμα να ξεκλέβουμε λίγες ώρες ύπνου πριν χωριστούμε το πρωί.
Για λίγο…
Και να μετράμε τις ώρες μέχρι να βραδιάσει και να σμίξουμε ξανά.
Χαράζει…
Και πριν αποκοιμηθώ σου δίνω ένα φιλί και μια υπόσχεση.
Κάθε μέρα να κοιμάμαι και να ξυπνάω στην αγκαλιά σου.