Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Ναι φίλη μου έχεις δίκιο. Κάποιες σχέσεις, υπάρχουν στο δικό τους χώρο. Στο δικό τους χρόνο. Μέτρο σύγκρισης ένα μαζί που δεν προσδιοριζεται.
Δε φέρει ούτε τίτλο ούτε ιδιότητα. Δεν έχει αρχή. Δεν θα φτάσει στο τέλος.
Πώς αλλιώς αραγε μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι που αγγίζει το όριο στο άπειρο και αυτό το κάνει απλά για να χωράει κάπου;
Για να αποκτά υπόσταση σε ένα Σύμπαν που συνεχώς αλλάζει. Σε μια ζωή που συνεχώς δοκιμάζει αντοχές γιατί τα πρεπει καβάλησαν χρόνια τώρα τα θέλω και τα καναν καρουζέλ σε λούνα παρκ. Γύρω γύρω σε ένα γαϊτανάκι αδιάληπτο μέχρις ότου σε ζαλίσει η σβούρα που επιτάσσει η καθημερινότητα σου;
Ναι φίλη μου αυτή η αγάπη τείνει στο άπειρο. Γιατί δεν χωράει πουθενά και παράλληλα δεν περισσεύει από κάπου.
Αυτές οι δύο ψυχές έχουν υπάρξει μαζί στον άχρονο χρόνο.
Το νιώθουν, το ξέρουν σχεδόν σαν από πάντα. Αυτή η αγάπη υπήρχε πριν συναντηθουν τα βλέμματα πριν σμίξουν τα κορμιά!
Αυτή η αγάπη δεν ακολουθεί συμβάσεις κλισεδακια, δε γυρεύει ταμπελίτσες για να επιβεβαιωθει. Τα σ’ αγαπώ δεν την φτάνουν.
Τα μου λείπεις δεν την πτοούν!
Αυτή η αγάπη δεν παίζει παιχνίδια εντυπώσεων, δεν της χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν.
Αυτή η αγάπη είναι κάτι που ίσως αγγίζει τα όρια της μαγείας καθώς δεν ανακοπτεται δεν μειώνεται, δεν εκλογικευεται, δεν συμβιβάζεται.
Στο διηνεκές και χωρίς προσπάθεια καμιά…
Ναι αυτή η αγάπη είναι μαγική, μοιάζει ευλογία από αυτές που λίγοι αξιώνονται…
Ή και κατάρα που έρχεται και σου καταλύει τη ζωή.
Χωρίζοντας τη στη μέση. Στο πριν της και στο μετά Σου…