Σ’ αυτή τη ζωή, θα μάθω σ’ αγαπώ και να μου λείπεις σιωπηλά..
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Πέρασαν τόσα χρόνια, τόσοι μήνες… Τόσες μέρες που δε μιλήσαμε. Που δεν έμαθα αν με σκέφτεσαι, αν σου λείπω, αν θες να με δεις.
Πέρασαν τόσες μέρες που η κάθε επόμενη, ήταν ίδια με την προηγούμενη. Και μαζί τους πέρασαν και οι νύχτες.
Τόσες νύχτες που δεν έμαθες πόσο μου λείπεις. Πόση ανάγκη έχω να σε δω, έστω και για μια στιγμή.
Θα περάσουν κι άλλες τόσες κι εσύ δε θα μάθεις αν πονάω, αν γελάω, αν ερωτεύομαι. Θα περάσει η ζωή, χωρίς να σ’ αγγίξω ξανά.
Θα μάθω να ζω, χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλάω… αλλά δεν ξέρω αν θα με μάθω να ζω χωρίς να μου λείπεις.
Δεν ξέρω αν θα έρθει η νύχτα που δε θα ψιθυρίζω στο φεγγάρι ” καληνύχτα” ελπίζοντας να φτάσει σε σένα. Όπου κι αν είσαι. Όπως κι αν είσαι.
Όπου κι αν είμαι. Όπως κι αν είμαι. Θα είσαι μέσα μου, κι ας μην είσαι δίπλα μου. Θα είσαι στο “εδώ” μου κι ας μην ξέρω πού βρίσκεσαι.
Θα είσαι δικός μου, χωρίς να μου ανήκεις. Θα είμαι δική σου, χωρίς να το ζητάς.
Σ’ αυτή τη ζωή, θα μάθω σ’ αγαπώ σιωπηλά , για να μη σε φοβίσουν ξανά οι λέξεις.