Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη.
Δεν ξέρω εάν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ. Να χαρώ επειδή ξεμπέρδεψα από εσένα ή να λυπηθώ επειδή χαράμισα τα συναισθήματά μου για σένα.
Μαζί σου ο πρώτος καιρός ήταν χωρίς προβλήματα. Στην πορεία μου έβγαλες τον αληθινό σου εαυτό και πραγματικά, ήσουν ό,τι χειρότερο έχω συναντήσει μέχρι τώρα.
Αν άτομα σαν εσένα πλησιάζουν τις λέξεις αγάπη και νοιάξιμο, τις λερώνουν και τις ποδοπατάνε χωρίς έλεος. Δεν τα ένιωσες ποτέ για αυτό ζορίστηκες να μου τα δώσεις.
Αν ήταν να με αγαπάς έτσι, καλύτερα να με μισούσες, τουλάχιστον θα ήσουν ειλικρινής. Εγώ ήθελα να με σεβαστείς και να μου φερθείς ανθρώπινα, όχι να με διαλύσεις και να φύγεις σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αλλά ξέρεις κάτι; Από εσένα πήρα το πιο μεγάλο μάθημα, το πώς να μην φερθώ ποτέ σε άνθρωπο που αγαπώ. Ένα μάθημα όπου τόσα χρόνια δεν μου είχε τύχει και ήρθες εσύ, μου το δίδαξες όπως πολύ καλά ξέρεις και εγώ το πέρασα με άριστα.