Αν δεν μ’αγαπάς απόλυτα, μην μ’αγαπάς καθόλου

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου.

Αν είναι να μ’ αγαπάς αλλά να μην κάνεις τα πάντα για να σαι εκεί,

μη μ αγαπάς.

Αν είναι να μ’ αγαπάς αλλά να μην κάνεις τα πάντα για να μ’ έχεις,

μη μ’ αγαπάς.    

Αν είναι να μου λες πως είμαι τα πάντα σου αλλά να επιλέγεις το τίποτα,

μη μου το λες.

Μη μου λες να προσέχεις αν δεν είσαι εκεί ο ίδιος να το κάνεις.

Μην είσαι ευθυνόφοβος, μην πετάς έτσι τις λέξεις.

Έχουν ευθύνες οι λέξεις.

Κάποιες όπως το “σ’ αγαπώ”, όπως το “για πάντα” είναι σαρωτικές.

Δε χωρούν αλλά, δεν, αν!

Έχουν ευθύνες οι λέξεις!

Αν δεν τις ξέρεις, να μη μου τις λες.

Αλλιώς ξεσπούν. Θυμώνουν.

Και μετά σε πνίγουν. Σε τιμωρούν.

Και η τιμωρία σου θα είναι να ζήσεις μ’ αυτό.

Αν είσαι δειλός να τις κάνεις πράξεις,

να επωμιστείς τις συνέπειες τους,

μην τις λες.

Κ όταν το κάνεις, να τις υπερασπίζεσαι με κάθε κόστος.

Έχουν ευθύνες οι λέξεις.

Αν προτιμάς να μείνεις χωρίς εμένα

Να μη με διεκδικήσεις ,

Μια ζωή για μένα να την κάνεις χωρίς εμένα,

Να νιώθεις γαλήνη και ολόκληρος ενώ λείπω,

Να μπορείς να ζήσεις με το τραύμα και να το επιλέγεις,

Λυπάμαι αλλά αυτό δεν είναι αγάπη.

Φόβος είναι και δειλία.

Μην κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις.

Θα ζήσεις με τα κενά τους και την απουσία μου.

Και είναι εγωιστικό να μου λες ότι κανείς δε θα μ’ αγαπήσει όσο εσύ.

Γιατί αν είναι να το κάνει τόσο, και τελικά να μείνουμε χώρια,

το προτιμώ να μη γίνει έτσι.

Ας μ’ αγαπά λίγο, και ας είναι εκεί

Ας μη μ’ αγαπά καθόλου και ας μη μ’ αφήνει

Τελικά τι κέρδισα; Αγάπησα και πόνεσα και δάκρυσα. Έκανα λάθη, και έμαθα.

Σ’ έχασα. Άλλαξα αλλά ίσως ήταν αργά.

Έμαθα κι όμως ότι δεν θέλω να γίνω σαν και εσένα.

Έτσι να αγαπώ.

Τυφλά… Κουφά… Βουβά…

LoveLetters