Γράφει η Κορίνα Παπαδοπουλου
Άλλη μία χρονιά πέρασε. Χρονιά με γέλια, με χαρές, με λύπες και με δάκρυα. Μία χρονιά που της δίδαξε πολλά. Ήταν πέρσι τέτοια μέρα μέρα, που έμελλε να το παραδεχτεί όλα όσα ένιωθε.
Εκείνο το βράδυ, κάπου ανάμεσα σε μερικά ποτήρια κρασί, του εξομολογήθηκε τα πάντα. Του άνοιξε την καρδιά της ακόμη κι αν εκείνος δεν ήταν έτοιμος να το ακούσει. Την κατηγόρησε για αυτό μήνες μετά, της είπε πως δίχως να της ζητηθεί, έδωσε την αγάπη της. Μα δεν έπρεπε.
Ένας χρόνος πέρασε. 365 μέρες από τη μέρα που του ‘πε “σ’ αγαπώ.” Εκείνη τη στιγμή, άλλαξαν πολλά μέσα της. Εκείνη ήταν η στιγμή που κάτι κούμπωσε, η στιγμή που παραδέχτηκε όλα όσα απέφευγε τόσο καιρό. Με το που του το ‘πε βρήκε νόημα η αγάπη μέσα της. Καταλάγιασε η φουρτούνα στην καρδιά της. Το γεγονός πως δεν μπορούσε να του τη δώσει δεν σήμαινε πως δεν την ένιωθε.
Γιατί έτσι είναι η αγάπη, ανιδιοτελές συναίσθημα. Δεν περιμένει ανταλλάγματα η καρδιά. Δεν χρειάζεται από κάποιον να την αγαπήσει πίσω για να νιώσει πως τον αγαπά. Και αν καταφέρεις να αγαπήσεις αληθινά, βαθιά, δίχως ψήγμα εγωισμού, τότε θα καταφέρεις και να αγαπάς για πάντα. Όσο και σε πονέσει κάποιος, όσο κι αν σε πληγώσει εσύ πάντοτε θα τον αγαπάς, γιατί αγάπησες εκείνον και όχι την αγάπη που σου έδινε.
Έτσι τον αγάπησε κι εκείνη, δίχως να πάρει στάλα αγάπης από εκείνον. Μα δεν την ένοιαζε. Όσο κι αν την πλήγωσε, όσο και την πόνεσε, εκείνη κατάφερε να τον συγχωρήσει, κατάφερε να τον δικαιολογήσει μέσα της. Ίσως είχε δίκιο ήταν δύο άνθρωποι που είπαν πολλά, μα δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια.
Ήταν δύο άνθρωποι που έπρεπε όλα αυτά, να τα πουν κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Αυτή η μέρα για εκείνη θα πονάει λίγο παραπάνω. Αυτή η μέρα θα λέει πάντα το όνομά του.
Έτσι θα είναι πλέον κάθε χρονιά. Θα είναι μία μέρα που θυμίζει εκείνον. Μία μέρα που θα της θυμίζει πάντα την πρώτη φορά που του ‘πε σ’ αγαπώ. Αυτή η μέρα λοιπόν, 17 του Γενάρη ήταν η μέρα που σου παραδέχτηκα τα πάντα.