Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Εκεί στεκόμαστε και οι δυο σκυφτοί πάνω από τα κορμιά μας, μαζί.
Μαζί σαν ο φόβος να παραμονεύει να μπει ανάμεσα μας, να μας κάνει να χορέψουμε στο δικό του ρυθμό, μα εμείς σαν να είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε.
Μην μας πάρει όλο εκείνο που χτίσαμε με τον πόθο που είναι πιο δυνατός από το οτιδήποτε κάνει πως έρχεται για να μας ανατινάξει, να μας χωρίσει, μα τα κορμιά τρέμουν πάλι στην αίσθηση της αφής, στα χέρια που αδημονούν να αγγίξουν τον λατρεμένο πόθου τους.
Εκεί σαν εγκλωβισμένοι ο ένας στο σώμα του άλλου με τα χείλια να μην ξεκολλούν και να παίρνουν την ανάσα και την ψυχή εκεί δίπλα στην καρδιά που χτυπά σαν να βγαίνει από το σώμα και να σπαει σε χιλιάδες κομμάτια πεσμένα στο κρεβάτι εκεί ανάμεσα στα ζαρωμένα σεντόνια και στον ιδρώτα που κυλάει επάνω τους μαζί με τα δυο κορμιά αναστατωμένα από την επαφή.
Την επαφή που περίμεναν με τόση ανάγκη, ανάγκη για εκείνο το πολυπόθητο μαζί.
Μαζί.