Γυναικά άξια και μόνη, να ξέρεις, ότι σε θαυμάζουμε και σε αγαπάμε λιγάκι παραπάνω!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Σήμερα μιλώ σε εσένα! Όχι με λύπηση, όχι με οίκτο, ούτε και με συμπόνοια, γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν σου αξίζει…
Ναι, σε εσένα μιλώ, που έγινες και μάνα και πατέρας μαζί, και που είσαι κι αντράκι και γυναίκα σε ένα σώμα.
Σε εσένα κορίτσι μου, που σου έταξαν πολλά και πήρες λίγα, που όνειρα έκανες και κάποιοι ψεύτες κι ασεβής, σου τα πετάξαν κάποια μέρα στα σκουπίδια.
Σε εσένα, που πρέπει να είσαι και τρυφερή και αυστηρή ταυτόχρονα, που μεγαλώνεις μια ψυχή με υπομονή και κόπο, κι είσαι γεμάτη από αναίτιες τύψεις, για το αν το κάνεις σωστά κι όπως πρέπει.
Που “παίζεις” πια τον ρόλο τον δικό σου, αλλά, κι ενός ακόμη άλλου, γιατί σου αλλάξανε με βία την ζωή, κι από μια ευχάριστη παράσταση για δυο, στην κάνανε έναν δύσκολο κι επίπονο μονόλογο.
Που δίχως σκέψη, θυσιάζεις χρόνο, εαυτό, και τις δικές σου τις ανάγκες, μα δεν το βλέπεις ποτέ σου σαν θυσία.
Που καμαρώνεις κι αγωνιάς, που ξενυχτάς κι αγχώνεσαι, που δουλεύεις και μέσα, αλλά, κι έξω από το σπίτι.
Που ανέλαβες χωρίς να ερωτηθείς ευθύνες δυσανάλογα μεγάλες και τα καταφέρνεις μια χαρά και με το παραπάνω.

Σε εσένα, που οι “ηθικοί”, οι “δικαστές”, κι οι “καθώς πρέπει”, σου φορτώσανε στις κουρασμένες πλάτες σου την ρετσινιά της ζωντοχήρας, της χήρας ή της αστεφάνωτης, λες κι είναι αρρώστια που κολλάει και κατάρα απ΄ τον Θεό.
Σε εσένα μιλώ, που κουλουριάζεσαι μονάχη σου τα βράδια στο κρεβάτι κι η άλλη πλευρά του μένει πάντοτε αδειανή.
Που στοιβάζεις κρυμμένα δάκρυα και παράπονα κάτω από το μαξιλάρι, γιατί δεν έχεις κάποιον να τα μοιραστείς.
Που ούτε μια φωτιά δεν ήρθε μάτια μου, να σου ζεστάνει το από καιρό παγωμένο σου κορμί, κι ας την λαχτάρισες, κι ας την πόθησες, κι ας προσπάθησες με όλη σου την δύναμη και με όλη την ψυχή.
Που πρέπει μόνη να γιατρεύεις τις ορθάνοιχτες πληγές σου, γιατί δεν βρέθηκε κανείς να στις φροντίσει.
Που σαν μονάχο ξωτικό παρατημένο, παλεύεις με ανθρώπους, με δαιμόνους και θεριά.
Που έχεις αποθέματα ανεξάντλητα αγάπης, κι ας μην ευτύχισες ποτέ να αγαπηθείς.

Σε εσένα λοιπόν, υπερήφανη μου, γυναικά άξια και μόνη, εργαζόμενη μητέρα, ξεχασμένη ερωμένη κι ηρωίδα αφανής, μια ταπεινή, βαθιά κι ειλικρινής υπόκλιση.
Και να το θυμάσαι πάντα, πως εσένα, σε θαυμάζουμε και σε αγαπάμε λιγάκι παραπάνω!