Δεν αλλάζει ο άνθρωπος μάτια μου. Για λίγο μόνο προσποιείται..
Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος μάτια μου. Ίσως για λίγο να προσποιήθηκες πως άλλαξες ή να ζόρισες λίγο τον εαυτό σου να αλλάξει για μένα όμως δε θα το κάνεις για πολύ. Όσο κι αν με αγαπάς, όσο κι αν το θέλεις να αλλάξεις δε θα το αντέξεις να πας κατά του ίδιου σου του εαυτού για πολύ ακόμα. Θέλησες απλά για λίγο να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τις θαμπές εικόνες των αμέτρητων τσακωμών μας αλλά για πόσο;
Δε βγάζει κάπου μάτια μου δε το βλέπεις κι εσύ;
Τι κι αν έκανα λίγο πίσω εγώ για να μη κάνω πράγματα που δε θες, τι κι αν έκανες κι εσύ λίγο μπροστά για να βρούμε μια χρυσή τομή να μας ενώνει, αλλά μάταια.
Το ένα φέρνει το άλλο και δεν αργεί πάλι να γίνει καυγάς. Όταν κάτι είναι πέρα από τα θέλω σου σου κλωτσάει και προσπαθείς να το πνίξεις μέσα σου. Ούτε καν να μιλήσεις δε θες γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι μη με χάσεις, όμως πολλές είναι οι φορές που δε καταφέρνεις να ελέγξεις το θυμό σου και ξεσπάς πάνω μου.
Μετά το μετανιώνεις και μου ζητάς συγγνώμη. Αλλά το συγγνώμη δεν είναι γόμα να σβήνει το πόνο που χαράζεις στη ψυχή μου κάθε φορά με τα πικρά σου λόγια που με χτυπάνε σα μαχαιριές η μια μετά την άλλη. Ως πότε θα μου φαίρεσαι έτσι; Ως πότε θα πιέζεις τον εαυτό σου για κάτι που δεν είσαι εσύ; Ως πότε θα αντέξουμε να υπομένουμε και να επιμένουμε σε μια σχέση που δε βγάζει πουθενά; Ως πότε…