Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Κι αν άλλαξα κι έγινα ένα πλάσμα πιο ευαίσθητο είναι γιατί έχω υπάρξει σκληρή.
Αν με βλέπει ο κόσμος αδιάφορη προς κάποιες συμπεριφορές είναι γιατί το παρελθόν μου είναι γεμάτο από ενδιαφέρον σε ανθρώπους που μου φέρθηκαν άσχημα.
Αν έχω ένα βλέμμα γεμάτο δάκρυα και σκοτάδι, είναι επειδή έχω υπάρξει εγωίστρια, έχω κρύψει καλά τα δάκρυα μου και τα συναισθήματα μου, κι έμαθα πως ο χρόνος είναι λίγος για να δείχνεις στους ανθρώπους αυτά που νιώθεις.
Έμαθα όμως επίσης, πως οι άνθρωποι θα σε πληγώσουν όταν τους τα δώσεις όλα, έτσι σταμάτησα να δίνω χωρίς περιορισμό και να περιφέρομαι ανάμεσα στους πολλούς και κράτησα μόνο πέντε ανθρώπους. Αυτούς που μπορούν να δουν την καρδιά μου μέσα από τα μάτια μου.
Κι έμαθα ότι όπου δεν χωράω σίγουρα περισσεύω.
Αν κάτι έμαθα ως τώρα είναι πως ο άνθρωπος είναι οι εμπειρίες του, τα βιώματα του και οι πληγές του.
Κι αν κάνω λάθη ακόμη, είναι γιατί έμαθα πως, είναι καλύτερα να μετανιώνεις για όσα έκανες παρά για όσα δεν έκανες.
Κι έτσι πορεύομαι με ανοιχτή καρδιά και μυαλό, δε θα περιορίσω ποτέ ξανά αυτά τα δυο.
Ο άνθρωπος είναι μια σύνθεση του παρελθόντος του, είναι όσα αποφάσισε να αφήσει πίσω του μετά από μεγάλες απογοητεύσεις και πτώσεις που τον προσγείωσαν απότομα.
Είναι οι πληγές του από τις μάχες που έχει δώσει αλλά και οι νίκες του από τους αγώνες της ζωής του.