Είναι και κάτι σύμμαχους, που τους λένε μπαμπάδες

Γράφει η Zoe Diam.

Κακομαθημένο παλιοκόριτσο έλεγες και ξαναέλεγες, όταν χρόνια πριν ζητούσα κάτι απεγνωσμένα και έφερνα τον κόσμο ανάποδα για να το καταφέρω.
Ένα κακομαθημένο παλιοκόριτσο που σε νευρίαζε γιατί στο πρόσωπο του δεν έβλεπες τον εαυτό σου, αλλά έναν χαρακτήρα εντελώς ανόμοιο από τα δικά σου δεδομένα.
Μα πως;
Ήμουν απλά ένα παιδί. Ένα παιδί που όταν ήθελε κάτι το ζητούσε φωναχτά, δυνατά και επανειλημμένα. Και αν η απάντηση έβρισκε άρνηση, τότε κατέφευγε στη σιωπή.
Και αντί να με τιμωρήσεις εσύ, εγώ σε έβαζα στην περίοπτη θέση του ενόχου και κρατούσα τη σιωπή μου για να παραδειγματιστείς από το λάθος σου.
Αστείο ε; Κι όμως.
Ήμουν το παιδί που δεν δεχόταν αντιρρήσεις, ούτε τα «όχι» που του επέβαλαν μήτε τις φωνές που δέχονταν.
Μοναχοπαίδι βλέπεις. Μα με έναν πατέρα που σ’ όλα τα χρόνια στάθηκε εκεί δίπλα μου, κρατώντας μου το χέρι σε κάθε βήμα, σε κάθε αλλαγή άλλοτε από κοντά άλλοτε πάλι από μακριά.
Και ήσουν εκεί.
Με παρατηρούσες να μεγαλώνω. Να αλλάζω.
Το παιδί με τα μακριά μαλλιά και την ατίθαση ψυχή άρχισε να μεγαλώνει. Να γίνεται γυναίκα.
Και μεγάλωσε απότομα, πολύ απότομα στα μάτια σου.
Και μεγάλωσες και εσύ απότομα στα δικά του μάτια.
Μα ξέρεις κάτι, είναι κάποια λόγια και συναισθήματα, είναι σκέψεις και πράξεις που δεν κατάφερα να σου πω ή να σου εκφράσω.
Όχι από αδυναμία, σίγουρα όχι.
Από αμέλεια θα σου πω.
Είναι αυτή η συνήθεια που κάθετι το αφήνουμε για αύριο. Σε ένα σίγουρο καθημερινό, επαναλαμβανόμενο αύριο που μας κάνει να χάνουμε τη σημασία του τώρα, της στιγμής που ζούμε.
Εγώ η υπέρμαχος της αγάπης και της τρυφερότητας ξεχνάω πολλές φορές να σου υπενθυμίζω το πόσο πολύ σ’ αγαπάω. Το πόσο πολύ βαθιά σε έχω στην καρδιά μου.

Πατέρα μου. Γλυκέ μου πατέρα.
Ήσουν εσύ, που μου έμαθες πως είναι να αγαπάς απλά, με τρόπο ανιδιοτελή και με μια περίσσια δύναμη ψυχής που πάντα, όπως έλεγες, όφειλα να κουβαλάω πάνω μου.
Άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες χωρίς να παλεύεις να κρύψεις τα ελαττώματα σου. Ειλικρινής με μια μόνιμη αίσθηση χιούμορ να σπάει κάθε μικρό ψεγάδι σου.
Την αυθεντικότητα θα την βρει κάποιος στην ψύχη σου και την αλήθεια σου στην προσφορά σου.
Αμόλυντη η ψυχή σου, καθαρή και εμποτισμένη με μια αόρατη ομορφιά που λίγοι έχουν την ικανότητα να δουν και να καταλάβουν.
«Την επιτυχία, μου έλεγες δεν την κραυγάζουν, την χαίρονται κρυφά μέσα τους και την υπερασπίζονται μόνο εκείνοι που σε αγαπούν και σε εκτιμούν αληθινά»
Η υπερηφάνεια όλη σωσμένη μέσα σου.
Εγώ να.. διάλεξα σήμερα να σου πω για το πόσο περήφανη είμαι που σε έχω στη ζωή μου. Όταν σε βλέπω να χαίρεσαι με αυτά τα μικρά πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή σου και την κάνουν ιδιαίτερη.
Όταν σε χαζεύω να στέκεσαι σε μια γωνιά, καλοκαίρια συνήθως και να μου αφιερώνεις εκείνο το τραγούδι… «Μελαχρινό μου πρόσωπο..» τα μάτια σου μεμιάς φωτίζονται από αγάπη και δακρύζουν από ευτυχία.
Και να.. βλέπω πάλι τα μάτια σου. Τα ροζιασμένα χέρια σου και το λιπόσαρκο πλέον σώμα σου.
Όλα μαρτυρούν πως τα χρόνια περνούν και φεύγουν σαν νερό. Δεν σε ρωτούν, δεν λογαριάζουν τίποτα στο πέρασμα τους.
Μεγάλωσες πατέρα μου. Μεγάλωσα και εγώ.
Σε ευχαριστώ που μου έμαθες πως πρέπει πάντα να είμαι ο εαυτός μου και να μην υποκρίνομαι οτιδήποτε δεν μου αρέσει.
Βαθιά σου επιθυμία, να βρω την ευτυχία. Διακαής πόθος να προλάβεις.
Να δεις, να αγγίξεις, να αισθανθείς, να τραγουδήσεις.
Όλα θα γίνουν, και θα είσαι εκεί για να χαίρεσαι.
Να σε χαίρομαι λοιπόν και να σε αγαπώ όσο μπορώ. Όσο βαστάει η ψυχή μου.

LoveLetters