Είναι οι αμοιβαίες στιγμές, που κόβουν γλυκά την ανάσα.
Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Ξαφνικά πάγωσε ο χρόνος.
Άδειασε ο τόπος τριγύρω.
Ούτε ήχος, ούτε θόρυβος. Φωνή και παρουσία καμία. Ειδωθήκατε τυχαία τελικά!
Ενώθηκαν τα βλέμματα που είχαν χρόνια να ανταμωθούν. Μια συνάντηση που πάντα ήθελες να αποφύγεις κι όμως συγχρόνως λαχταρούσες να σου συμβεί τυχαία.
Κι έγινε. Μετά από χρόνια. Πολλά χρόνια. Κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε.
Στιγμιαία επαφή με τα μάτια. Ηλεκτρισμός. Δεν πρόλαβες να αντιδράσεις. Να αλλάξεις πεζοδρόμιο. Να αλλάξεις πορεία. Ήταν να γίνει και έγινε.
Σαν κινηματογραφική ταινία όλα πέρασαν από το μυαλό σου γρήγορα. Τόσος πόνος, τόσος θυμός, τόση αγάπη, τόσο πάθος, τόσες στιγμές.
Η καρδιά σου κόντεψε να βγει από το σώμα σου από την απρόσμενη αυτή συνάντηση. Χάρηκες, το ξέρω. Όμως θυμήσου τι πέρασες. Πόσες κόντρα- κινήσεις είχες κάνει για να απελευθερωθείς τότε. Πόσο μάτωσες προσπαθώντας να σπάσεις τον πανίσχυρο δεσμό με το ΄΄βάσανό΄΄ σου. Και έδειχνες ότι τα κατάφερες. Ή μήπως όχι;
Μα πέρασε καιρός και οι πληγές είχαν κλείσει. Είχες ηρεμήσει. Είχες ξενερώσει. Η ζωή σου είχε μπει σε τάξη. Πώς γίνεται τώρα να ζωντανεύουν οι στιγμές που θεωρούσες τελειωμένες; Δεν έμαθες από τα λάθη και τα πάθη σου;
Και μετά τι έγινε;
Τίποτα.
Ούτε κουβέντα. Μόνο ρίγος και αμηχανία. Και μετά στροφή. Άλλη πορεία. Άλλη σελίδα.
Ευτυχώς συνήλθες αμέσως και προσπέρασες.
Σου αρκεί που ένιωσες ότι ήταν αμοιβαίο.
Ναι, τελικά η ζωή είναι οι στιγμές που σου κόβουν γλυκά την ανάσα!