Εκείνους που έδιωχνες και έμεναν, να τους αγαπάς λίγο πιο πολύ!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Υπάρχουν και εκείνοι  οι άνθρωποι που δεν θέλεις να βγάλεις από τη ζωή σου.

Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που τους κρατάς μέχρι τέλους.

Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που σου δείχνουν πόσο πολύ αξίζουν την Αγάπη και την εκτίμησή σου.

Όχι μόνο γι’ αυτό που είναι άλλα και γι’ αυτά που έκαναν και κάνουν, με όποιο κόστος…

Στις δύσκολες σου είναι πάντα εκεί με ότι μπορεί να σημαίνει η λέξη εκεί.

Χωρίς ποτέ να κωλώσουν. Χωρίς ποτέ να σκεφτούν τον εαυτό τους.

Η προτεραιότητά τους είσαι εσύ.

Και έρχεται κάποια στιγμή που κουράζεσαι και φεύγεις.

Η απόφαση είναι δικιά σου. Δεν ρωτάς κανέναν και δεν σκέφτεσαι κανέναν.

Έρχεται η στιγμή που διώχνεις τους πάντες από δίπλα σου γιατί έχεις κουραστεί και έχεις πάρει αποφασίσει να τελειώνεις με όλα.

Όμως υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν να προσπαθούν για σε έχουν και να σε κρατήσουν.

Στο δείχνουν πως είσαι η καλημέρα τους!

Το χαμόγελό τους!

Η σκέψη τους πάντα και παντού.

Ακόμα και χιλιόμετρα μακριά.

Δεν έχει σημασία.

Είναι εκείνοι που έτρωγαν την μια πόρτα πίσω από την άλλη και όμως έμεναν και επέμεναν.

Επέμεναν και ακόμα πιο πολύ όταν εσύ τους έδιωχνες με τον τρόπο σου.

Με την σιωπηλή απομόνωσή σου.

Κάποιες φορές και η σιωπή είναι απάντηση.

Όμως, εκείνοι που θέλουν παραμένουν χωρίς ερωτήσεις. Χωρίς χαζά δήθεν.

Μένουν εκεί γιατί ξέρουν πως τους χρειάζεσαι.

Το παίζεις δυνατός και είσαι, αλλά χρειάζεσαι σαν κολασμένος να αισθάνεσαι κάποιον δίπλα σου.

Κάποιον να είναι εκεί και να στο δείχνει με όποιο τρόπο και όποιο κόστος.

Κάποιον να σε αγαπάει με ότι σημαίνει η λέξη αγάπη.

Με την παρουσία του εκεί. Με πράξεις.

Να γίνεται φάντασμα και να σκάει μύτη την κατάλληλη στιγμή.

Αυτό σαν απομηχανής Θεός.

Να ακούσει τη φωνή σου χωρίς εσύ να φωνάζεις.

Αυτό είναι φίλε μου «είμαι εδώ».

Αυτό σημαίνει «δίπλα σου».

Και μετά…

Μετά εξαφανίζονται όπως εμφανίστηκαν.

Εξαφανίζονται για να μην ενοχλούν. Γιατί πια είσαι καλά.

Σαν τα φαντάσματα που λέγαμε.

Είναι εκεί μόνο όταν γνέφεις ‘βοήθεια’.

Η αγάπη τους μοναδική.

Η έννοια τους πάντα εκεί.

Στην καρδιά τους πάντα Εσύ.

Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους μην τους πετάς. Μην τους αφήνεις.

Μην τους αφήνεις να πάνε μακριά.

Κράτα πάντα ένα μέρος στην καρδιά σου γι’ αυτούς.

Βασικά μην τους αφήσεις Ποτέ να φύγουν.

Αγάπα τους λίγο, μα τι λέω, Αγάπα τους πολύ παραπάνω και δείχνε το κάθε στιγμή.

Όπως έκαναν και Εκείνοι.

Στα δύσκολα τους έδιωχνες και εκείνοι έμεναν.

Μην το ξεχνάς!