Γράφει η Νόνη Διολή
Οι άνθρωποι και πολύ περισσότερο εμείς οι γυναίκες, όταν ερωτευόμαστε ή είμαστε μαζί με κάποιον που μας αρέσει πολύ και τρελά και απίστευτα και όλα τα υπερθετικά, έχουμε την τάση να προσπαθούμε να γίνουμε αυτό που θεωρούμε ότι έχει το αντικείμενο του πόθου μας και to be έτερον ήμισυ μας forever and ever, στο μυαλό του.
Καταλαβαίνετε βέβαια πόσο λάθος είναι να το κάνουμε αυτό.
Καταρχάς οι περισσότερες από εμάς για να μην πω όλες μας δεν έχουμε το κληρονομικό χάρισμα, άρα δεν μπορούμε να διαβάσουμε τη σκέψη του άλλου. Έτσι λοιπόν μπαίνουμε στη διαδικασία να υποθέτουμε, να φανταζόμαστε και να φτιάχνουμε σενάρια για το πως θα μας ήθελε να είμαστε.
Ώρες ατελείωτες να σκεφτόμαστε, μήπως δεν είμαστε αρκετά όμορφες γι αυτόν, αρκετά ώριμες, μήπως αυτό που ανεβάζουμε στα social τον ενοχλήσει, μήπως ο τρόπος που ντυνόμαστε και συμπεριφερόμαστε δεν είναι ο ιδανικός γι’ αυτόν, μήπως αυτό, μήπως εκείνο και μπλα μπλα μπλα και πονοκέφαλος μας πιάνει και την πληρώνει το δίκιλο παγωτό στο ψυγείο ή η κολλητή μας η merenda.
Αποτέλεσμα, εκτός από τον πονοκέφαλο και τις τζάμπα θερμίδες;
Να ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος αυτός όταν αποφάσισε να μας προσεγγίσει, να μας φλερτάρει, και να επιλέξει είναι μαζί μας, μας είχε δει και πως ντυνόμαστε, και πως συμπεριφερόμαστε και τι ανεβάζουμε στα social, και πολλά άλλα. Άρα μας επέλεξε γιατί του αρέσαμε και βρήκε ενδιαφέρον αυτό που είμαστε. Αν δεν του αρέσαμε, θα επέλεγε κάποια άλλη πιο κοντά σε αυτό που είχε στο μυαλό του.
Αν τώρα μας επέλεξε με στόχο να παρέμβει στην προσωπικότητά μας και να επιχειρήσει μας μεταλλάξει στο πρότυπο που έχει στο μυαλό του, τότε μόλις αντιληφθείτε την πρόθεσή του απλά δείξ’ τε του την πόρτα της εξόδου και μάλιστα με συνοπτικότατες διαδικασίες.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει να μας αλλάξει, δεν είμαστε ούτε παπούτσι στενό στο κουτουπιέ, ούτε λάθος νούμερο στο τζιν. Αν δεν μπορεί να μας αποδεχθεί γι αυτό που είμαστε, η σχέση μας μαζί του απλά δεν έχει κανένα μέλλον.
Από ένα σημείο και μετά και αφού περάσει ο πρώτος έρωτας, η πίεση να προσπαθούμε να είμαστε αυτό που θέλει και όχι αυτό που πραγματικά είμαστε, θα είναι τόσο ασφυκτική που ο ένας από τους δυο και πολύ πιθανόν και οι δύο θα εκραγούμε και ως γνωστόν τα κομμάτια μετά δεν δύναται να επανασυγκοληθούν, τουλάχιστον όχι στην αρχική τους μορφή.
Τραγουδήστε λοιπόν με όλο σας το νάζι το «I am what I am» της Gloria Gaynor και συμπληρώστε «και αυτό θα παραμείνω» και αν ο καλός μας, μας ερωτεύτηκε για το αυτό πολύ lucky him είναι και το ξέρει, αν όχι υπάρχουν κι άλλου πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια και γι’ αυτόν και για εμάς!