Εσύ έμαθες να είσαι η μόνη επιλογή, ποτέ η καβάτζα!
Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου
Σου είπε ” εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους” κι εσύ τον πίστεψες! Όχι γιατί είσαι χαζή, ούτε γιατί είσαι άμαθη. Είναι που για μια φορά ήθελες να είναι διαφορετικός. Είναι που αυτή τη φορά, αποφάσισες κι εσύ να γκρεμίσεις όλες τις άμυνες που χρόνια τώρα έχτιζες για να μην πληγωθείς. Για να μη ματώσεις ακόμα μια φορά από τους ” ίδιους”, που πάντα όμως “δεν ήταν σαν τους άλλους”!
Κι έτσι ο “διαφορετικός”, άρχισε να σε πολιορκεί με τέχνη! Σου έδωσε όλα αυτά που διάβασε ότι θέλεις. Σου είπε όλα εκείνα που εσύ είχες ανάγκη να ακούσεις. Σου έδειξε όλα όσα ήθελες να πιστέψεις με τέτοια μαεστρία, που θα μπορούσε να σε πείσει. Και σε έπεισε!
Ναι σου λέω, σε έπεισε!
Κι εσύ του έδωσες σάρκα απο τη σάρκα σου, αίμα από το αίμα σου, ψυχή από την ψυχή σου.Ήσουν εκεί κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Φοβόσουν και τον χρόνο ακόμα να μην περάσει, γιατί θα έπρεπε να τον αποχωριστείς.Μετρούσες και τα λεπτά, μέχρι να τον ξαναδείς!
Κι έτσι περνούσε ο καιρός κι εσύ έκανες όνειρα! Όχι μεγάλα, αλλά από εκείνα τα μικρά και αληθινά. Μοιράστηκες μαζί του τις πιο όμορφες στιγμές και τις πιο μεγάλες αγκαλιές! Του έδωσες όλο το χρόνο σου, ακόμα κι όταν δεν ήταν μαζί σου.Έστεκες δίπλα του ακοίμητος φρουρός, να τον στηρίζεις σε ότι τον πονά, σε ότι τον βασανίζει.
Σου είπε ότι είναι ” διαφορετικός” κι εσύ η ηλίθια τον πίστεψες!
Όχι μωρέ δεν ήσουν άπειρη, ούτε μικρή για να μην καταλάβεις! Ήταν που έπαιζε τόσο καλά τον καλοπροβαρισμένο ρόλο του. Βλέπεις, τον είχε υποδυθεί κι άλλες φορές τον ερωτευμένο και ήξερε. Ήταν που σου είπε ότι σε θαυμάζει! Ήταν που είχε κι εκείνο το ταλέντο να σε διαβάζει ή ίσως να φταις κι εσύ, που ποτέ δεν του κρύφτηκες. Μπορεί να φταις και που πίστεψες στα όμορφα λόγια του. Μπορεί να φταις γιατί λάτρεψες το καυτό άγγιγμά του.Μπορεί και να φταις, γιατί έκανες το λάθος να πιστέψεις στο όλο υποσχέσεις βλέμμα του όταν σε κοιτούσε, στη θέρμη των χειλιών του όταν σε φιλούσε! Μπορεί και να φταις, γιατί όταν σου είπε ‘Σ’ αγαπώ”, δεν είδες ότι ήταν καυλωμένος!
Πουτάνα απογοήτευση, πάλι συναντιόμαστε απόψε! Για άλλη μια φορά, ήρθες και κάθησες σαν βασίλισσα στο θρόνο σου. Απρόσκλητη όπως πάντα άτιμη. Κι έχει μια ειρωνεία το βλέμμα σου όταν με κοιτάς! Φαρμάκι στάζεις κατευθείαν στην ψυχή, μα δεν θα σου περάσει! Σύντομα θα δώσεις την σκυτάλη σου στην αδιαφορία, το ξέρεις και το ξέρω.
Βάστα καρδιά μου, βάστα γερά! Εσύ δεν έμαθες ποτέ να παρακαλάς.Έμαθες να είσαι η μόνη επιλογή και όχι η καβάτζα. Για λίγο μόνο μπερδεύτηκες κι αυτό γιατί αγάπησες! Εσύ προσπάθησες κι ας απογοητεύτηκες. Προσπάθησες κι ας μην είχε η ιστορία σου το αποτέλεσμα που επιθυμούσες. Γι αυτό σου λέω καρδιά μου! Στήλωσε τα ποδια σου ακόμα μια φορά και κάνε το επόμενο βήμα σου.
Σήκωσε τα μάτια σου στον ουρανό και νιώσε υπερήφανη που ένιωσες. Πες ένα δόξα τον Θεό, που μπορείς ακόμα να αγαπάς και να δίνεσαι. Βγες από το τέλμα που ήσουν τόσο καιρό και κάνε τον πόνο σου δύναμη στα χέρια σου. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου, αποτίναξε από πάνω σου όλη τη θλίψη που νιώθεις και κάνε αυτό που έκανες πάντα. Φύγε με καθαρή συνείδηση και με άρτια αξιοπρέπεια! Φύγε με ένα χαμόγελο και ξέχνα ότι σε πόνεσε. Κράτα μόνο την πίστη σου και τις αξίες σου ακέραιες.
Κράτα την αληθεια σου για συντροφιά και τράβα παρακάτω. Εκεί που θα σε αγαπήσουν και θα τολμήσουν. Εκεί που τα χέρια που σ’ αγγίζουν θα είναι μόνο δικά σου και θα είναι καθαρά. Εκεί που την αγάπη σου θα τη νιώσουν ευλογία! Και η αγκαλιά που θα κρυφτείς, θα είναι εκεί και αύριο και μεθαύριο και για πάντα!
Πουτάνα απογοήτευση, αυτή τη φορά δεν θα νικήσεις! Τράβα και πες του, ότι η δύναμή μου είμαι εγώ και όσο ζω, θα αντέχω! Τράβα και πες του, ότι τις βασανισμένες ψυχές τις σέβονται και δεν τις θανατώνουν. Τράβα και πες του ότι οι ραγισμένες καρδιές, έχουν μάθει να ξανακολλούν!
Τράβα σ’ αυτόν σου λέω! Τράβα και πες του ότι οι αλήτισσες ψυχές, πάντα θα αγαπάνε.Τράβα και πες του, ότι το όνειρο θα συνεχίσει και χωρίς αυτόν. Τραβα και πες του ότι δεν είναι ” διαφορετικός”, είναι χειρότερος κι από τους ” άλλους”. Τράβα και πες του ότι το κομμάτι εκείνο της καρδιάς που του είχα φυλαγμένο, δεν μου κάνει πια και του το χαρίζω, ακούς;
Σώπα καρδιά μου, σώπα!
Χαμένη σ’ αυτή την ιστορία δεν βγήκες εσύ, αυτός βγήκε. Δεν έχασες εσύ κάποιον που νοιάστηκε πάρα πολύ για σένα, αυτός σε έχασε!