Εσύ μπορεί να αξίζεις τα λιγότερα, εγώ όμως όχι!
Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
Σε έβλεπα για καιρό και είχα καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί σου.
Χαμογελούσες συνέχεια, ήσουν ομιλητική και πολύ δοτική ακόμα και σε ανθρώπους που δεν τους ήξερες καν. Κάποιοι σε παρεξηγούσαν όμως σε εμένα φαινόσουν πέρα ως πέρα αληθινή απλά δεν ήσουν στο σωστό μέρος.
Τότε ήταν που είπα μέσα μου θα σε πάω μια βόλτα, μια βόλτα που αν με εμπιστευτείς και κρατήσεις τα χέρια μου όπως ακριβώς κρατούσα εγώ τα δικά σου, θα ζούσες το απόλυτο όνειρο..
Έτσι λοιπόν σε πήρα από το χέρι και σε πήγα σε έναν κόσμο όπου μπορείς να αγαπηθείς και να αγαπήσεις όπως σου αξίζει. Στον παράδεισο.
Ήσουν τόσο χαρούμενη, όμως κάπου στο βλέμμα σου υπήρχε ένα κατακάθι του παρελθόντος σκοτεινό, ήταν θαρρείς και επειδή σου φαίνονταν όλα τόσο τέλεια υπήρχε, αυτό που λένε, πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Ήταν θαρρείς και το παρελθόν σου σε τραβούσε λίγο λίγο προς τα πίσω, γιατί πίστευες πως δεν υπάρχει άνθρωπος να δει πίσω από τα μάτια σου, εκεί στο πιο απόκρυφο μέρος τις καρδιάς σου, μέσα στην ψυχή σου, όμως σου απέδειξα πολλές φορές πως μπορούσα να δω και πέρα αυτήν, τρόμαζες καμία φορά, όμως φαινόταν να μου είχες εμπιστοσύνη.
Σε κράτησα καιρό σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο, πάρα τις ανασφάλειες σου και τα ξαφνικά ξεσπάσματα εγώ έκανα υπομονή γιατί πίστευα πως βλέποντας αυτόν τον κόσμο θα καταλάβαινες πως ναι, αξίζεις να αγαπηθείς, και αξίζεις να αγαπήσεις όπως ακριβώς ονειρευόσουν, όμως έκανα μέγα λάθος.
Δεν κράτησε όσο πίστευα πως θα κρατούσε ίσως γιατί ναι όντως ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό, όμως όχι για εμένα, αλλά για εσένα. Έτσι λοιπόν το παρελθόν σε τράβηξε εκεί μάλλον που ανήκεις, ναι εκεί.
Ναι, άξιζες να αγαπηθείς όμως όχι να αγαπήσεις. Αυτό μάλλον που δεν κατάλαβες, είναι πως εγώ πάλεψα για αυτό το μαζί, εγώ το ήθελα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο όμως εσύ διάλεξες να συμβιβαστείς με λιγότερα, συγγνώμη αλλά εσύ μπορεί να αξίζεις τα λιγότερα, εγώ όμως όχι!