Εσύ που μ’έκανες να αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου..
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Όπου και να πάω χάνομαι, αγάπη μου.
Μόνο η αλμύρα της αγκαλιάς σου με ζεσταίνει.
Μόνο η δροσιά του φιλιού με ανασταίνει.
Κάποια στιγμή νόμισα ότι μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Μα μόνο στην ιδέα η ψυχή μου μάτωσε.
Και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να σε χάσω σφίχτηκε το είναι μου.
Έρχονται στιγμές που αναζητώ τόσο πολύ την αγκαλιά σου.
Γιατί δεν ξεφεύγεις απ’την σκέψη μου, δεν φεύγεις απ’τα μάτια μου, δεν φεύγεις από μέσα μου.
Προσπαθώ να ξεκολλήσω από πάνω μου τη σκέψη σου κι όταν τα καταφέρνω να την πετάξω με δύναμη, εκείνη ξαναγυρίζει με περισσότερη ορμή.
Τότε σκαρφαλώνει στα ρούχα μου, στο σώμα μου πιο δυνατή και πιο σίγουρη.
Σε αγαπάω και το ξέρεις γιατί στο λέω συχνά γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα να το αισθάνεσαι και να μην το μοιράζεσαι!
Έλα να σε φιλήσω να γεμίσει η ψυχή μου το άρωμά σου.
Έλα ξανά και ξανά να διορθώσω την ανάγκη μας να μην φοβάται την ερημιά.
Έλα για να σου λέω ιστορίες να γελάς.
Θα σε έχω αγκαλιά και θα κρατώ στα χέρια μου λίγο ηλιοβασίλεμα, ένα ολόγιομο σ’αγαπώ, μισό φεγγάρι και όποιο όνειρο θες εσύ.
Έλα γιατί δεν μπορώ παρά μονάχα να σ’αγαπώ.
Έλα να τραβήξουμε την ζωή απ’τα μαλλιά, αυτήν που μας ανήκει.
Αυτήν που όσο και αν μας πληγώνει, γυρνάει πάντα στα όνειρά μας, εκεί που τελειώνει το όνειρο και αρχίζει το μαζί.
Έλα, γιατί χωρίς την αγκαλιά σου δεν μπορώ.
Όλοι ψάχνουμε εκείνον τον άνθρωπο τον έναν και μοναδικό.
Κι εγώ σε βρήκα αγάπη μου και θέλω να μείνεις στην αγκαλιά μου.
Σε μια αγκαλιά που λαχταράει τον παλμό σου.
Σε μια αγκαλιά που πολεμάει για την ψυχή σου.
Γιατί αγάπησα την ψυχή σου, αυτήν που μ’έκανε να δω πίσω απ’τις ατέλειές μου.
Αυτήν που μ’έκανε να αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου.