Η άμυνά μου στο άδικο, είναι να σηκώνομαι μετά από κάθε πέσιμο!

Γράφει η Μαρία Αρφαρά

Eχω ακούσει ανθρώπους να δηλώνουν πόσο μισούν κάποια άτομα που τους πλήγωσαν. Ένα συναίσθημα που ποτέ δεν το έχω αφήσει να εισχωρήσει στην ψυχή μου. Το μίσος λειτουργεί σαν ένα σύννεφο το οποίο μόνιμα εγκαθίσταται σε μια γωνιά της ψυχής μας.

Όταν σκεφτούμε ή τύχει να δούμε το συγκεκριμένο άτομο που μας προκάλεσε αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, η οργή που υπάρχει μέσα μας και σιγοκαίει, τρέφεται περνώντας τεράστιες διαστάσεις. Έτσι αρχίζει μια καταιγίδα συναισθημάτων, λέξεων ακόμη και πράξεων η οποία το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να μας μετατρέψει σε ένα ψυχολογικό ράκος.

Η λέξη μίσος δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μου. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αναλώνεται έχοντας το σύννεφο αυτό αιωνίως στην ψυχή μου. Η ζωή μας είναι τόσο σύντομη. Αξίζει να την χαραμίζουμε σε συναισθήματα φτωχά;

Όποιος μου έκανε κακό, τον διαγράφω παντελώς από την ζωή μου. Αυτό μου αρκεί! Αυτή θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη τιμωρία του. Έχασε εμένα! Από εκεί και έπειτα η ζωή θα τα φέρει με τέτοιο τρόπο που ότι έχουμε κάνει θα το συναντήσουμε μπροστά μας. Κάποια μέρα έρχεται η στιγμή του απολογισμού και εισπράττουμε ότι πράττουμε.

Για ποιο λόγο λοιπόν να ζω με ένα σύννεφο που επισκιάζει την καθημερινότητα μου; Για ποιο λόγο να κάνω την χάρη στο άτομο που με πλήγωσε να ζω με την πληγή που μου προκάλεσε η οποία να μην επουλώνεται και να με πονά;

Προτιμώ να χαίρομαι την λιακάδα του ήλιου που λάμπει στην ψυχή μου. Προτιμώ να γελώ και να χαίρομαι την κάθε στιγμή χωρίς το παρελθόν μου να επισκιάζει το παρόν μου!

Δεν θα κάνω σε κανέναν την χάρη να πέσω! Μα κι αν πέσω κάποια στιγμή θα σηκωθώ ακόμη πιο δυνατή! Αυτή είναι η άμυνά μου στο άδικο. Είναι η άμυνα μου στο δύσκολο ταξίδι που λέγεται ζωή.