Γράφει ο Τάσος Ζαννής
Η νέα ζωή συμβαίνει
ανεπαίσθητα,
ανεξέλεγκτα.
Η νέα ζωή τον έφερε κοντά της
κι από τότε που τη γνώρισε,
όλα άρχισαν ξανά.
Για πέντε μέρες μοιράστηκαν το “τώρα”:
νυχτερινές εξομολογήσεις,
βλέμματα καθάρια,
φιλιά πιο εθιστικά κι από κόκκινο κρασί,
αγκαλιές σφιχτές,
χάδια, χάδια, χάδια.
Ήθελε να φυλάξει
αυτές τις εικόνες
και τις λέξεις
μέσα της,
“μπορείς να δεις καθαρά τώρα”,
της ψιθύρισε μετά το πρώτο φιλί.
Δεν μπορούσε να καταλάβει
το στέρεο νόβα ρέφερενς
αλλά δεν είχε σημασία.
Τα μάτια της έλαμπαν
κάτω από τα αστέρια
κι εκείνος στεκόταν
και έβλεπε την ποίηση
να χαράζεται στο λαιμό της.
Δεν είχε τίποτα άλλο σημασία,
καταλαβαίνεις;
Και το πρωί,
κάθε πρωί,
ξυπνούσε πρώτος,
την χάζευε,
την απολάμβανε
όσο κοιμόταν.
Άνοιγε τα μάτια της,
τον κοίταζε,
χαμογελούσε με έναν τρόπο
που τον έκανε να λιώνει,
γουργούριζε γλυκά
και ξανακοιμόταν.
Αυτό ήταν.
Κι ύστερα έκλεισε τα μάτια του
και βούτηξε·
Ήρεμα όλα.
Η νέα ζωή συμβαίνει
τώρα.
Φως,
για πάντα.
[ ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί ]