Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Δε θυμώνω που ίσως σε αγάπησα περισσότερο από ότι εσύ, κι ούτε θα σου κρατήσω κακία για τον καιρό που με έκανες να ζω στην ανασφάλεια.
Για τις μέρες, που με γέμισες αμφιβολίες για το αν είμαι κομμάτι της ζωής σου, παρότι έλεγες πως η αγάπη σου δε μετριέται.
Ούτε και για τα όσα καινούργια έμαθες για την αγάπη μέσα από εμένα και όσα σου πρόσφερα.
Κάποτε σου είχα πει πως να σε κάνω ευτυχισμένο ήταν ό,τι πιο εύκολο έκανα στη ζωή μου, αυθόρμητα! Γιατί έτσι είναι η αγάπη.
Ίσως για αυτό εσύ δεν κατέβαλες καμία προσπάθεια να ανθίσει αυτή η σχέση.
Επειδή η αγάπη όταν τη νιώθεις δεν σε καταπιέζει, δεν σε εγκλωβίζει αντιθέτως σε απελευθερώνει, έπρεπε να παλέψεις έστω λίγο.
Εκείνο που με θυμώνει είναι που παραιτήθηκες τόσο εύκολα. Στο κρατάω που στα δύσκολα φάνηκες λιποτάκτης αγάπη μου.
Θα στο κρατάω που ο φόβος σου σε νίκησε παρότι σου κρατούσα πάντα σφιχτά το χέρι.
Σε αντίθεση με σένα που μου το άφησες ξαφνικά και βίαια και δεν προσπάθησες να μου δείξεις την αμέτρητη αγάπη που μου είχες όπως έλεγες.
Λόγια ανυπόστατα, λόγια που θα κρατήσω σαν μια καλή ανάμνηση για έναν άνθρωπο αγαπημένο.