Και τώρα ήρθε η ώρα να φύγεις…
Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Ήρθε η ώρα λοιπόν για το οριστικό αντίο.
Δεν λυπάσαι.
Χάθηκε και η τελευταία αφορμή που έψαχνες να μείνεις.
Έφτασε η ώρα που το ζύγι βάρυνε στα αρνητικά και μόνο σε αυτά.
Έφτασε η ώρα που κατάλαβες, ότι στα δύσκολα σου σε άδειασε αυτός που έλεγε πως είσαι ο άνθρωπος του.
Αυτός που εσύ στήριξες στα δικά του ζόρια.
Αυτός που μια φορά τον χρειάστηκες πραγματικά και ήταν απών.
Αυτός που βοήθησες να σταθεί στα πόδια του και έβαλε τρικλοποδιά σε εσένα.
Αυτός που κάθε φορά σε έκανε να κλαις και πάσχιζες μόνη σου να μετατρέψεις το δάκρυ σε γέλιο.
Αυτός που χάρισες το φως σου και σε άφησε στα σκοτάδια.
Αυτός που κλέβοντας τη δική σου δύναμη πίστεψε πως έγινε δυνατός.
Ήρθε η ώρα λοιπόν.
Η ζυγαριά βάρυνε επικίνδυνα.
Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό πια για να γυρίσεις.
Είχες φύγει εδώ και καιρό.
Το ήξερες μα δεν το δεχόσουν.
Μόνο το σώμα σου έμενε κολλημένο εκεί, μα η καρδιά είχε απομακρυνθεί ήδη.
Παγωμένη ήταν και πίστευες ότι θα ξαναζεσταθεί.
Μάταια όμως.
Αν παγώσει δεν ξαναζεσταίνεται όσο και να την καμουφλάρεις.
Λίγες στιγμές ευτυχίας από τη μια και μπόλικη δόση από πίκρα, πόνο, δάκρυα από την άλλη, ξεκίνησαν την αντίστροφη μέτρηση.
Ήταν η αρχή του τέλους, που αρνιόσουν να δεχθείς.
Έφυγες ήδη.
Μα να θυμάσαι τούτο.
Ένα τέλος συνοδεύεται με μια καινούρια αρχή.