Γράφουν η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου και ο Τριστάνος.
Μου λείπεις γαμώτο, και δεν σ’ έχω.
Και δεν την παλεύω!
Σε γνώρισα τυχαία, σε έφερα κοντά μου, σε έβαλα μέσα μου, γρήγορα κι εύκολα – σα να σε περιμένα πάντα.
Ξέχασα τις τσάρκες σε λογής κορμιά για τη χαρά της ηδονής μου και μόνο, το δικό μου εγωιστικό “περνάω καλά σήμερα” και τώρα που δεν μου δημιουργούσε ανάγκη – για δεσμούς και παραπέρα – έως ότου φάνηκες εσύ και τα σάρωσες όλα.
Ό,τι ξορκίζα, το έπαθα και δηλώνω αβοήθητος πια, έρμαιο του πάθους μου. Οι φίλοι μου, κρέμασαν την ταμπέλα του καψούρη, το κινητό βρίσκεται μόνιμα κάπου πάνω μου, μήπως και κάτι στείλεις κι εγώ όχι μόνο δεν πτοούμαι, αλλά πλέον δεν κάνω καμιά προσπάθεια να το κρύψω, να το παίξω σκληρός.
Ξυπνάω και σκέφτομαι “τί κάνεις”, πιάνω τον εαυτό μου να σου λέει “Καλημέρα” και μου τη δίνει που δεν μπορώ να σε βρίσκω δίπλα μου το πρωί.
Που δεν μπορώ να σε κοιμίζω στην αγκαλιά μου κάθε βράδυ, να σε ξεκουράζω από την τρέλα του μυαλού και των “πρέπει” σου. Εκεί το ‘φτασα!
Και δεν μπορώ να συνεχίσω να σε νιώθω να ζεις αλλού, μακριά μου, να ξημερώνεις σ’ άλλο κρεβάτι να παραμένεις εκεί από συνήθεια ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γιατί θυμώνω!
Κορίτσι μου ήρθα και το ξέρω ότι με θες όσο εγώ, ότι λαχταράς το επόμενο μαζί, όπως και “για όσο”.
Γι’ αυτό και οι συμβιβασμοί πρέπει να έχουν ένα τέλος. Δεν σου αξίζει να ζεις έτσι, δεν σου αξίζουν κλεμμένες στιγμές κι αναμονή για ζωή.
Θα σε πάρω μακριά από εκεί.
Δεν αντέχω να μην γίνομαι “ένα” μαζί σου. Γεννήθηκα για να σε συναντήσω, είχα χάσει το δρόμο μου χρόνια, ξέχασα να νιώθω δυνατά, αλλά τώρα σε βρήκα και δεν θα σε αφήσω να χαθείς.
Θα το ζήσουμε μαζί, θα γίνει τώρα εδώ δικό μας κι όχι άλλου και στα κρυφά.
Μ’ άκους;
Μου λείπεις κι όταν λείπεις, τρελαίνομαι!
Με μένα, με σένα, με κάθε λεπτό που χάνεται και δεν σε νιώθω.
Να θυμάσαι αγαπημένε μου, πως όταν συναντιόμαστε και κλεινόμαστε κάπου με λαχτάρα, αφήνω απ’ έξω τον κόσμο όλο – γιατί εσύ είσαι ο κόσμος μου.
Μαζί σου βασιλεύει ο πόθος και η τρέλα και κανείς δεν μπορεί να μπει ανάμεσα μας.
Τα μάτια σου δίνουν το σύνθημα, για τη συναυλία αισθήσεων που ακολουθεί.
Δεν υπάρχει αρχή και τέλος, δεν υπάρχει λογική στη φωτιά που καίει απ’ άκρη σ’ άκρη, κορμί και ψυχή παράλληλα.
Κάθε φορά, σε κάθε σμίξιμο.
Παραδίδομαι στα χέρια σου και το ερωτικό κονσέρτο αρχίζει.
Τ’ αγγίγματα – δειλά στην αρχή – κι άναρχα μετά, να παλεύουν με τις ανάσες, ποιο θα βγει νικητής, σε κορμιά παραδομένα στον ίλιγγο της ηδονής.
Ένας πόλεμος ερωτικός, με όπλα μόνο το αίμα που ρέει άγρια καυτό στις φλέβες μας, αναζητώντας την ερωτική διέξοδο, με κραυγές στο όριο της τρέλας.
Τα χείλη σου ανοίγουν δρόμους σε καυτές απολήξεις, δημιουργώντας προσμονή και ακατάληπτους σπασμούς στο κορμί μου, που είναι παραδομένο στη δίνη του αχόρταγου “θέλω μου”, για σένα.
Ένωση δίχως όρια και κανόνες, παραβαίνοντας κάθε κανόνα κοινωνικής συμπεριφοράς, λειτουργώντας με αρχέγονα ένστικτα, που θα σόκαραν κάθε κοντόφθαλμο πουριτανό.
Και πίστεψέ με δεν με νοιάζει αν σοκάρω – γιατί το ζω – δεν το ιστορώ!
Και εκεί που νομίζουμε ότι έρχεται το τέρμα, πάλι όλα να αρχίζουν από την αρχή.
Ανακαλύπτουμε νέους δρόμους, νέους τρόπους, να ξεσπάσουμε την εσωτερική ανάγκη που μας έχει ξεπεράσει και ζητάει ξανά διέξοδο.
Είμαστε παραδομένοι στην μοίρα μας· πάρτο χαμπάρι, ξεσκεπάζουμε κάθε πτυχή που κρύβαμε τόσα χρόνια και ταξιδεύουμε σε απάτητα μέρη, με οδηγό τη μυρωδιά, το άγγιγμα και την απόλαυση. Σαν τυφλοί, σαν νηστικοί από χαρά για χρόνια.
Κανένας δεν μπορεί να μας ξε-χωρίσει, μ’ άκους;
Κάθε φορά που συναντιόμαστε, γεννιέται ξανά ο κόσμος, μέσα σ’ μιαν αγκαλιά κι έναν οργασμό, συγχορδία ακάλυπτη μόνο για σένα κι εμένα.
Έτσι λοιπόν υπάρχουμε εγώ κι εσύ. Στο δικό μας σύμπαν, στη δική μας μουσική, από ανάσα και φιλί καμωμένη. Αέναη προσμονή, για το κάθε επόμενο πρωτόγνωρο σμίξιμο.
Με αμείωτη ένταση, γιατί όλο αυτό υπάρχει μόνο σε έναν παράλληλο κρυφό κόσμο.
Στάσου να το ζήσουμε το “πολύ” μας, θύμωσε όσο θες, αλλά πείσμωσε κιόλας.
Είσαι ο ένας μου.
Έλα να βρούμε τρόπο να βγούμε από τη σκιά.
Έλα να αποδείξουμε τι κάνει ένα μεγάλο “θέλω”, επί δύο ολόκληρα που τείνουν στο άπειρο!
Κράτα με γερά, έχει ζόρι παρακάτω και πρέπει να το κερδίσουμε μαζί. Αυτή η νίκη, θα είναι η δική μας νίκη – θα είναι η δική μας ζωή!
Έλα μοναδικέ “Ένα” μου!