Μάθαμε να ζούμε και να δημιουργούμε με το πιστόλι στον κρόταφο..

Γράφει ο “Ανώνυμος”

Ανοιξιάτικο απογευματάκι με τον ήλιο ακόμη επάνω και με ένα καφεδάκι συντροφιά, από τις σπάνιες φορές πλέον που είμαι μόνος με τον εαυτό μου. Κάθομαι απολαμβάνοντας το τοπίο και το τσιγάρο μου και φιλοσοφώ σα κανένας αργόσχολος.
Σκέφτομαι ότι είμαι στη φάση της ζωής μου που δε με νοιάζει τίποτα. Είμαι καλά, έχω την υγεία μου, είμαι χαρούμενος, είμαι γεμάτος. Ανήσυχο πνεύμα γαρ, κάτι μου φταίει.
Μου λείπει το «άγχος», η «αγωνιά», ο «πόνος», η «πείνα».
Συνειδητοποιώ ότι ο άνθρωπος σαν το πιο καταστροφικό και κτητικό ζώο που είναι, βγάζει όλη τη δημιουργικότητα του, όλη τη χάρη του, όταν είναι με το πιστόλι στον κρόταφο.
Όταν πρέπει να «σκοτώσει» για να «τραφεί». Όταν πρέπει να κυνηγήσει το θύμα του για να πατήσει επάνω του βγαίνοντας περήφανα μετά, φωτογραφία με το κουφάρι του.
Όταν η ανάγκη, ο πόνος ή η καύλα τον ωθούν σε πράγματα που δε θα έκανε ποτέ αλλιώς.
Αλλιώς είναι σαν το σαλιγκάρι. Μικρός, άκακος, ευτυχισμένος με το απογευματινό τοπίο.
..ποσο μαλάκες είμαστε τελικά που δε μπορούμε απλά να είμαστε ευτυχισμένοι;