Μάτωσε το σ’αγαπώ μου.
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Γιατί με σκοτώνεις;
Γιατί με κάνεις να συμβιβάζομαι;
Ο συμβιβασμός με σκοτώνει.
Μερικές φορές είναι κάπως αποτελεσματικός αλλά κι αυτό δεν κρατάει για πάντα.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα μωρέ.
Κι αν κρατήσει, μερικές φορές είναι γιατί κάποιος απ’ τους δύο έχει αποφασίσει να θυσιαστεί στα θέλω του.
Εγώ δεν έχω αποφασίσει να θυσιαστώ.
Περίμενα μια κουβέντα σου για να μην νιώθω έτσι, γιατί ήθελα να είμαστε διαφορετικά.
Αλλά έχεις το πάνω χέρι και εγώ με όλα αυτά τρελαίνομαι και ασφυκτιώ.
Αν ήξερες μόνο πόσο σε θέλω και συμβιβάζομαι, θα έχανες το μυαλό σου.
Αλλά δεν ξέρεις και αυτό με τρομάζει, γιατί δεν θέλεις.
Και εγώ θέλω να θέλει ο άλλος από μόνος του κι όχι να θέλει γιατί το θέλω εγώ.
Μάτωσε το σ’αγαπώ μου.
Πέθανε για να ζήσει η ψυχή μου αναίμακτη.
Κι ανέτειλε το συχώριο μου σαν ένα χαμόγελο που δόθηκε νωρίς.
Μην ζητάς εξηγήσεις, δεν υπάρχει καμία εξήγηση.
Δεν θέλεις να σε πιέζω, γιατί αυτό σκοτώνει εσένα και δίκιο έχεις.
Αλλά ο έρωτάς μου πλέον είναι πάνω από εμένα.
Και δεν θέλω να σκοτώνει ο ένας τον άλλον.
Θέλω και οι δύο να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.
Θέλω το θέλω σου να είναι αληθινό για μην υποκρίνομαι πια ότι δεν σ’αγαπώ.
Μισώ να με λυπούνται, μισώ να με λοιδορούν.
Στην δική μου επιβίωση πλέον δεν υπάρχουν ψέματα, μονάχα η αλήθεια μου, αυτήν που σέβεται τον άνθρωπο.
Γιατί ντρέπομαι όταν δεν λέω αλήθεια, ντρέπομαι όταν υποκρίνομαι, ντρέπομαι όταν δεν αγαπώ.
Γι’ αυτό έμεινα, έμεινα για να μην σου λείψει τίποτα.
Κι όσο για σένα, αν μ’ αγαπούσες, θα σ’ αγαπούσα περισσότερο.
Μην γίνεσαι ο γκρεμός μου και μην με σκοτώνεις.