Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Δεν ζήτησα τίποτα από εσένα όμως μου λείπεις. Μου λείπουν οι κουβέντες μας, τα γέλια μας.
Δεν ήθελα να είμαι δεύτερη. Δεν ήθελα να ζήσω μαζί σου μισή ζωή ή να είμαι παρούσα στη δεύτερη ζωή σου.
Σε ήθελα ολόκληρο, τα ήθελα όλα από εσένα. Τίποτα μισό και τίποτα λιγότερο από το όλο. Όμως εσύ είχες άλλα σχέδια για μας. Ήθελες το δικό μου το ολόκληρο και το ολόκληρο της σχέσης σου. Και αυτά τα δυο να ξέρεις δεν πάνε μαζί.
Δεν μπορείς να παίζεις με δύο καρδιές ακόμα κι όταν από την μια πλευρά έχουν όλα τελειώσει. Εμένα μου αρέσουν οι ξεκάθαρες καταστάσεις, οι ξεκάθαροι άνθρωποι και δυστυχώς εσύ δεν ήσουν ποτέ μέσα σε αυτούς.
Εγώ δεν σου ζήτησα ποτέ να τα παρατήσεις όλα για εμένα, έμενα εκεί γιατί το ήθελα. Ήξερα τη θέση μου, ήξερα που βρισκόμουν. Όμως εσύ είχες την τάση να μου τάζεις πράγματα που δεν μπορούσες να προσφέρεις ούτε στο ελάχιστο. Μέχρι που με αδειάσεις.
Με άδειασες κανονικά με ένα μήνυμα και μετά σιωπή. Όταν τόλμησα να ζητήσω κάτι παραπάνω από εσένα εσύ με τελείωσες σαν να μην ήμουν τίποτα. Μήπως τελικά δεν ήμουν; Μήπως ήμουν εκείνη η στιγμή που απλά ήθελες να ξεχάσεις την κανονική σου ζωή;
Τις ευθύνες που είχες και έβρισκες παρηγοριά σε μένα; Τώρα πια δεν με νοιάζει, ή μάλλον με νοιάζει και με καίει. Γιατί διαβάσω κάθε μέρα τις συνομιλίες μας, γιατί κάνω εικόνες με όσα μου έταξες, γιατί ζω μέσα από όλα μου έλεγες.
Ξέρεις όμως τι δεν θέλω; Δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου. Όσο και να καίγομαι, όσο και να μου λείπεις δεν θέλω να ξέρω που είσαι και πως περνάς. Γιατί όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ πονάω!
Πονάω που σκέφτομαι ότι κοιμάσαι σε άλλο κρεβάτι. Πονάω να ξέρω πως αγκαλιάζεις μια άλλη και τη φιλάς τα βράδια. Γιατί όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτά θα ήθελα να τα κάνεις μόνο μαζί μου.
Δεν ζήτησα τίποτα από εσένα κι όμως, με άδειασες στεγνά με ένα μήνυμα και αυτό δεν θέλω να σου το συγχωρέσω ποτέ.