Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Απόμακρη, μια κρυστάλλινη ομορφιά που όμως είναι δύσκολο κάποιος να ακουμπήσει. Ένα υπέροχο άτομο με τόσους τοίχους γύρω του, τόσα εμπόδια μπροστά του.
Πώς θα μπορούσε κάποιος να γνωρίζει;
Πώς θα μπορούσε να φανταστεί, αφού το γέλιο σου είναι τόσο υπέροχο και αληθινό, σαν ηλιαχτίδα φωτός μέσα σε συννεφιασμένη μέρα.
Ένα τόσο οργανωμένο άτομο.
Πώς θα μπορούσε να ξέρει κάποιος πόσο ανοργάνωτη είναι η σκέψη σου;
Πώς θα μπορούσαν να ξέρουν πως το χαμόγελό σου κρατάει με νύχια και με δόντια τα δάκρυά σου. Αυτά που θέλεις τόσο απεγνωσμένα να αποφύγεις. Αυτά που μαζεύεις και κουβαλάς μέσα σου, ένα κρυφό μυστικό που όμως σκοτεινιάζει το βλέμμα σου, τις στιγμές που νομίζεις ότι δεν σε βλέπει κανείς.
Σε παρακαλώ, κλάψε, κλάψε όπως δεν έχεις ξανά κλάψει στην ζωή σου. Κλάψε και εγώ θα είμαι δίπλα σου, όσο χρόνο και αν χρειαστείς, γιατί καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο.
Γιατί καταλαβαίνω πόσο κουράγιο θέλει. Σε παρακαλώ όμως, μην κρύβεσαι άλλο στις σκιές σου, πες μου κι άλλα από τα παράπονά σου. Μίλα μου μέχρι να μην έχεις άλλη δύναμη.
Γιατί θέλω να σε δω να ξελαφραίνεις, θέλω να σε δω έστω και για λίγο ανάλαφρη.
Γιατί μου έχει λείψει η λάμψη σου.