Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Έλα να σε πάω μια βόλτα στη θάλασσα. Ξέρεις, εκεί στο Λουτράκι που σου αρέσει η παραλία και μετά να πάμε να πιούμε ούζο με θαλασσινά.
Έλα να πάμε κι εκείνο το ταξιδάκι που τόσο καιρό προγραμματίζαμε. Θα βρω τρόπο να ξεκλέψω δυο μέρες από τη δουλειά και τα πρέπει.
Έλα πάμε να φάμε απόψε στο ιταλικό που τόσο αγαπάς και να μιλήσουμε χαλαρά όπως τόσες άλλες φορές κάναμε χρόνια πριν.
Έλα να κάνουμε όλα εκείνα που τόσο καιρό μου ζητάς κι εγώ τα αφήνω στην άκρη.
Έλα να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να κάνουμε όνειρα ξανά.
Δεν θέλω να είναι αργά.
Δεν θέλω να σε χάσω.
Δεν θέλω να μην προλάβω.
Πέρασαν μήνες που δεν σ’άκουγα. Μου μίλαγες και δεν σ’άκουγα.
Σιωπούσες και δεν σε καταλάβαινα.
Έπαιρνα αυτό το “ό,τι θες αγάπη μου” τις μετρητοίς χωρίς να διαβάσω την αρχή της αδιαφορίας πίσω του.
Σου χρωστάω..
Μια συγγνώμη σαν λέξη και πολλές με πράξεις.
Προλαβαίνω;