Να σου είχα πει, όλα εκείνα τα «σ’αγαπώ» που σου χρωστάω
Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Δύσκολες στιγμές που κάποιες φορές γίνονται ανυπόφορες.
Νιώθω έναν αβάσταχτο πόνο, ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δε με ορίζω. Δε με ελέγχω. Πονάω και αυτό το βάρος δε λέει με τίποτα να φύγει από μέσα μου.
Δύσκολο να βιώνεις την απώλεια ενός δικού σου αγαπημένου προσώπου. Και ακόμη πιο δύσκολο να πρέπει να το αποχαιρετίσεις.
Μα πώς να σε αγκαλιάσω για τελευταία φορά; Πώς να σε φιλήσω για τελευταία φορά; Με τι δύναμη να το κάνω αυτό; Πες μου.
Θέλω να πούμε ό,τι κρύβαμε μέσα μας τόσο καιρό, τότε που θεωρούσαμε ακόμη δεδομένη την παρουσία μας.
Καυγάδες, μεγάλα λόγια. Πόση λίγη σημασία έχουν τώρα; Πόσο θα ήθελα να σου πω τώρα ότι σε αγαπάω και ότι σε ευχαριστώ για όλα αυτά που έκανες για εμένα τόσα χρόνια. ΞΥΠΝΑ! Θέλω να σου τα πω.
Μου λείπεις. Μου λείπεις ήδη. Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι θα ξανά μπω στο σπίτι και δε θα είσαι εκεί, ότι δε θα κάθεσαι πια στον καναπέ. Τα ρούχα σου θα είναι πια σε μια γωνία άθικτα. Τα πράγματα σου δε θα έχουν πια τα χέρια σου να τα ακουμπάνε. Και πόση αδυναμία είχες στα ολόδικα σου πράγματα. Με πόση χαρά έκανες τη συλλογή σου με αυτά;
Τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι ότι θα χρειάζομαι την αγκαλιά σου και δε θα είσαι εδώ να μου την προσφέρεις. Τα ακούς; Θέλω ξανά να με αγκαλιάσεις. Να με κλείσεις σφιχτά μέσα στα χέρια σου και να μου φιλήσεις τρυφερά το μέτωπο. Να μου πεις ότι είσαι εδώ για εμένα. Πες μου, με ακούς;
Μακάρι να με ακούς. Το έχω τόσο πολύ ανάγκη να νιώθω ότι δεν είμαι τρελή που σου μιλάω ακόμη,ότι αυτά που σου λέω τα ακούς.
Έστω και τώρα. Έστω και αν είναι πια αργά για συγγνώμες και λόγια αγάπης.
Σε αγαπάω. Δεν ξέρω αν στο είχα πει ποτέ. Αλλά πάντα το ένιωθα. Σε αγαπούσα..
Σε αγαπάω ακόμη και δε θα πάψω ποτέ. Γιατί όλο μου το είναι ακόμη σε φωνάζει με το όνομα σου, σε παρακαλάει να γυρίσεις.
Εύχεται να μην είχες φύγεις ποτέ.
Μακάρι να μπορούσες να είχες μείνει κι άλλο μαζί μου. Μακάρι να μπορούσα να σε κρατήσω λίγο ακόμη κοντά μου. Μακάρι να μη σε είχα χάσει ποτέ!