Ούτε θυμό, ούτε εκδίκηση. Η ζωή, ξέρει να επιστρέφει συμπεριφορές..

Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου 

Με διέγραψες.
Εντάξει λοιπόν.
Μου είπες θα έρθεις. Σε περίμενα με τόση χαρά. Με τόση ανυπομονησία. Γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί σου, σε αγαπώ. Ιερά συναισθήματα!
Ήρθες, ήπιαμε ένα ρημαδο ποτό, ήμουν ευτυχισμένη και μετά κάναμε ό,τι κάναμε.
Ντύθηκες βιαστικά, λες και ήμουν απλά ένα αντικείμενο που το θέλησες εκείνη την στιγμή και ύστερα δεν το ήθελες άλλο και έβλεπα πόσο γρήγορα ήθελες να φύγεις.

Αλήθεια, γιατί ήρθες; Για να μου σακατέψεις την καρδιά;
Δεν ξέρεις πως ο άνθρωπος δεν έχει πέτρα, μα μία καρδιά που αυτό το όργανο ζει, αναπνέει; Έπρεπε να μου φερθείς έτσι απάνθρωπα, λοιπόν;

Όχι, δεν κλαίγομαι, ούτε κλαίω. Ποτέ δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος. Σιχαίνομαι την λύπηση και την κακομοιριά.
Έχω μέσα μου όμως κάτι μαύρο, κάτι που εσύ μου μετέφερες με την δική σου στάση. Αυτή την μαυρίλα λοιπόν, δεν ήταν ανάγκη να μου την κολλήσεις στο πετσί μου. Γιατί πόνεσε πολύ. Γιατί πονάει πολύ.
Και δεν είναι ότι θα μείνει και θα λιμνάσει εκεί. Θα αλλάξει χρώμα με τον καιρό, θα γίνει λευκή ξανά. Δεν χαμπαριάζει, δεν λυγίζει εύκολα.

Είναι όμως που δεν με προειδοποίησες για αυτόν τον εφιάλτη.
Να μου πεις ποιος σε ειδοποιεί όταν έχει σκοπό να σε μαυρίσει;
Δύσμοιρε άνθρωπε, ψάχνεις μονάχα φώς και αγάπη καθάρια και όλο εξαπατάσαι. Εκεί που πας να αφεθείς, να μιλήσεις, εκεί έρχεται το σκοτάδι πάνω σου να σε αποκαρδιώσει.
Έτσι νιώθω μαζί σου.
Ούτε θυμό έχω, ούτε να σε εκδικηθώ μα ούτε και να σου φωνάξω θέλω.
Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές και η αδικία επιστρέφει στον αποστολέα της, να το θυμάσαι!
Τελεία.