Ο έρωτας δεν είχε ποτέ λογική άλλωστε, ούτε όρια, ούτε δεσμά.
Γράφει η Κική Γ.
Απίστευτος ο εσωτερικός μας κόσμος. Τον διέπει μια τάση αυτοκαταστροφής και μαζοχισμού. Αρέσκεται να ματώνει να πονάει, να ζει στο χείλος του γκρεμού.
Ψάχνει το άλλο του μισό και ακροβατεί σε τεντωμένο και φθαρμένο σχοινί. Η σιγουριά, η αφοσίωση, η πεπατημένη, τον κουράζει και του δημιουργεί πλήξη.
Η ανία δεν τον αφήνει να αναπνεύσει. Διψά για περιπέτεια ,σκοτεινά μονοπάτια και λασπόνερα. Το δεδομένο και το εύκολο δεν του αρκεί. Η μανία για το κυνήγι του “πορφυρού” έρωτα και η ζωή γεμάτη εναλλαγές και σπασμένα φρένα είναι τελικά το στοίχημα με τον εαυτό μας και ας ξεπερνά κάθε λογική και φαντασία.
Ο έρωτας δεν είχε ποτέ λογική άλλωστε, ούτε όρια, ούτε δεσμά. Καταρρίπτει φιλοσοφίες, ανθρώπινους νόμους και νικά τη φύση.