Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Κι αφού σου έδειξα με λόγια και με πράξεις πώς νιώθω για σένα, αφού σου έδειξα με κάθε δυνατό τρόπο τι σημαίνεις για μένα, αφού κανάκεψα τον εγωισμό και χάιδεψα τρυφερά την φιλαρέσκειά σου… τώρα είναι πια η σειρά σου. Τώρα είναι η στιγμή να ανοίξεις και τα δικά σου φύλλα.
Δεν είναι πως το “εγώ” μου διψάει να το ποτίσεις με όμορφα λόγια. Είναι που οι κρυμμένοι άσσοι άρχισαν να με κουράζουν. Μεγάλωσα αρκετά για να παίζω κι όταν παίζω, θέλω ένα παιχνίδι καθαρό. Επί ίσοις όροις.
Για πόσο νομίζεις πως οι αμφιλεγόμενες ατάκες και τα διφορούμενα λόγια, θα είναι αρκετά; Για πόσο νομίζεις πως θα γουστάρω να με “παίζεις” και να με κάνεις να ψάχνω πίσω απ’ τις λέξεις;
Λατρεύω τον τρόπο που περιπλανιέται το βλέμμα σου. Λατρεύω το άρωμά σου. Πεθαίνω για το χαμόγελό σου. Θαυμάζω το μυαλό σου. Θέλω να γίνεις δικός μου. Το θέλω! Σε θέλω! Εσύ;
Ο έρωτας μωρό μου, είναι ένα παιχνίδι που παίζεται μ’ ανοιχτά χαρτιά. Καλό το φλερτ κι η μαγεία της αρχής, αλλά τα πολλά “ίσως” κουράζουν. Μεγάλα παιδιά είμαστε πια. Το να μ’ αφήνεις συνεχώς να αναρωτιέμαι, να ψάχνομαι και να αμφιβάλλω, μόνο στο να με ξενερώσει μπορεί να οδηγήσει. Φτάνουν τα παιχνίδια λοιπόν!
Θα πει κανείς, πως αν νοιαζόσουν στ’ αλήθεια, δεν θα μ’ άφηνες να αναρωτιέμαι. Ίσως να είναι κι έτσι, εγώ όμως στα μάτια σου το βλέπω! Βλέπω τι νιώθεις, όπως και βλέπω για τι διψάς. Μόνο που το “εγώ” σου, το ποτίσαμε αρκετά, έτσι δεν είναι; Για τελευταία φορά λοιπόν… Εγώ σε θέλω. Εσύ;