Ποτέ δεν ήθελα να αντισταθώ σε εκείνο το φιλί
Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Προσπάθησα πολύ, όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Προσπάθησα να κάψω όσα σε θυμίζουν για να πάω παρακάτω.
Προσπάθησα να αντέξω εκείνο τον πόνο που σου τρώει τα σωθικά για να μπορέσω να αναπνεύσω.
Αναπνοή. Εισπνοή, εκπνοή. Το άρωμα σου. Μόνο αυτό.
Προσπάθησα μα ήταν αδύνατο να φύγεις από το μυαλό μου.
Κάθε στιγμή, κάθε άγγιγμα και κάθε φιλί πρόδιδαν την παρουσία σου. Μια παρουσία που ήταν πάντα δίπλα μου, παρών.
Προσπάθησα με όλη τη διάθεση που είχα να σε ξεχάσω. Να σε κλειδώσω μια στιγμή σε ένα συρτάρι του μυαλού πριν προλάβω να τρελαθώ τελείως, μα δεν τα κατάφερα.
Ένιωσα πως έπρεπε να προδώσω τα συναισθήματα μου, να τα ποδοπάτησω σαν να μην τα ένιωσα ποτέ, μα ήταν αδύνατο. Όσα ένιωθα για εσένα κάθε στιγμή και κάθε λεπτό έβγαιναν από τα μέσα μου. Και σε αυτό το μέσα υπάρχει ψυχή, υπάρχει καρδιά που δεν ξεχνάει.
Προσπάθησα πολύ να σου αντισταθώ, να αντισταθω σε εκείνο το βλέμμα, το άγγιγμα, σε εκείνο το φιλί το γεμάτο πάθος.
Δεν κατάφερα τίποτα μωρό μου.
Έμεινε ένα τίποτα να θυμίζει την παρουσία σου.
Έμεινα να σε προσμένω.
Ψέματα. Ήσουν πάντα εδώ. Είσαι πάντα εδώ, όσο κι αν προσπάθησα να σε διώξω.
Εδώ θα είσαι, πάντα και για πάντα.
Ποτέ δεν θα καταφέρω να σε βγάλω από μέσα μου. Ποτέ δεν θα μπορέσεις να δεις τι κρύβω μέσα μου για σένα.
Ας μείνει εδώ. Ας σταματήσω εδώ.
Προσπάθησα, αλλά η προσπάθεια ήταν λίγη, μισή και μικρή. Γι αυτό δεν τα κατάφερα. Μην λέω και ψέματα. Δεν ήθελα να καταφέρω να σε βγάλω από μέσα μου.
Μην λέω ψέματα, ποτέ δεν ήθελα να αντισταθώ σε εκείνο το φιλί, ούτε στην παρουσία σου.