Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Ξέρεις, σε σκεφτόμουν.
Σκεφτόμουν τις στιγμές που ήμασταν μαζί. Και οι σκέψεις μου είχαν μία περίεργη ησυχία. Ήθελα να τολμήσω, να σε πάρω τηλέφωνο ή να σου στείλω μήνυμα. Αφήνω κάτω το κινητό, δεν τόλμησα ποτέ να σου μιλήσω.
Πάνω στην έλλειψη θάρρους να τολμήσω, θύμωσα.
Θύμωσα με εμένα πιο πολύ. Ίσως έπρεπε να τολμήσω πιο πολύ μαζί σου.
Ίσως έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με όλους σου τους φόβους, με όλες μας τις αντιθέσεις και να πολεμήσω να μας κρατήσω μαζί.
Η νύχτα έχει περίεργο άρωμα όταν έρχονται τέτοιες σκέψεις να θυμίσουν…
Και μετά θυμήθηκα..
Ποτέ δεν τόλμησες εσύ, δεν τόλμησες όσο έπρεπε για να μας κρατήσεις μαζί.
Μόνη μου πάλευα για τον έρωτά μας..
Όταν ο ένας παλεύει, δεν υπάρχει σχέση, έρωτας. Οι δύο μαζί ολοκληρώνουν και ολοκληρώνονται.
Αν ήθελες θα με αναζητούσες. Θα το τολμούσες.
Και έμεινε το κινητό στην άκρη ξανά..
Μαζί με όλες μας τις αναμνήσεις.