Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Βλέπεις και μερικούς ανθρώπους που πασχίζουν να αποδείξουν την αγιότητα τους, έναν ακέραιο και τελειοποιημένο χαρακτήρα.
Ένα ήθος τέτοιο που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει και να σπιλώσει.
Διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο πως είναι καλοί άνθρωποι που αξίζουν τον σεβασμό και μάλιστα συνοδευόμενο απο βαθιά υπόκλιση.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σου τονίζουν τα λάθη σου, με τρόπο πάντα ευγενικό και ήρεμο.
Θα σου πούνε πως αυτοί θα το αντιμετώπιζαν διαφορετικά, πως πρέπει να είσαι ήρεμος και ψύχραιμος.
Πως πρέπει να συγχωρείς τους ανθρώπους, να μην κρατάς κακίες και αλλά τέτοια κλισέ, που ταιριάζουν σε έναν άγιο άνθρωπο.
Σου δίνουν συμβουλές πως να αποδεσμευτείς από κάθε πάθος της ζωής σου, πως να αφήσεις πίσω σου κάθε απόλαυση ώστε να είσαι σωστός και καθαρός χαρακτήρας.
Μακριά από μένα οι άγιοι λοιπόν, δε θέλω άλλους ανθρώπους δασκάλους στη ζωή μου, που το μόνο που κάνουν είναι να μου κουνάνε το δάχτυλο και να μου λένε συνέχεια πως μια καθαρή ψυχή πρέπει να γυρνάει και το άλλο μάγουλο σε κάθε χαστούκι.
Δε θέλω ούτε άλλες συγγνώμες αλλά ούτε και άλλες συγχωρέσεις να δώσω.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το παίζουν άγιοι αυτοί που θα σε πληγώσουν στο τέλος με μεγάλη ευκολία, θα σε προδώσουν και θα συνεχίσουν τη ζωούλα τους πιστεύοντας πως τα έχουν όλα καλώς καμωμένα.
Μακριά από μένα οι άγιοι, χόρτασα τελειότητα. Θα συνεχίσω να είμαι άνθρωπος με τα λάθη μου και τα πάθη μου. Αλλά και χωρίς να συγχωρώ ανθρώπους που μου φέρθηκαν σκάρτα.