Σ’έχασα και κατάλαβα, πόσο βαθιά σε αγαπούσα..
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Όταν χάσεις κάποιον καταλαβαίνεις πόσο τον αγαπάς. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Βρέθηκες στον δρόμο μου, γιατί έπρεπε να σε γνωρίσω. Άλλωστε με τράβηξες σαν μαγνήτης. Μέσα απ’την γνωριμία μας, έζησα απίστευτες στιγμές, που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Ίσως γιατί ήσουν ένα κομμάτι απ’την δική μου ψυχή. Ίσως γι’αυτό υπήρχε αυτήν η απίστευτη έλξη.
Και σαν ένα κομμάτι της ψυχής μου, εκεί μέσα θα σε κρατήσω. Θα υπάρχεις πάντα εκεί. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ! Έχω βρει πολλά κομμάτια του εαυτού μου, έχω βρει απίστευτη δύναμη μέσα μου. Είμαι υπερήφανη πλέον για αυτά όλα που ανακάλυψα. Διαβάζω φιλοσοφία τώρα. Κι αν κάποιες στιγμές σε δυσκόλεψα και σε έφερα σε δύσκολη θέση, ζητώ ταπεινά συγνώμη.
Τα συναισθήματά μου είναι άγρια άλογα! Πολλές φορές δεν μπορώ να τα τιθασεύσω αν και προσπαθώ πολύ. Αλλάζω κάποιες στιγμές και αποκτώ κάποια στοιχεία που δεν τα θέλω ειλικρινά πάνω μου. Χάνω την αληθινή μορφή μου, τον πραγματικό μου εαυτό. Δεν μου αρέσει να υποκρίνομαι, ποτέ μου δεν το μπόρεσα. Και θέλω να απέχω απ’όλα αυτά που με μειώνουν και με αλλάζουν.
Μόνο η δύναμη της ψυχής και της αγάπης μου με ενδιαφέρει. Άλλωστε αυτά που έζησα μαζί σου, μου αρκούν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν θέλω και δεν νομίζω να ξαναζήσω τόσο έντονα συναισθήματα. Εύχομαι να έδωσα κι εγώ με την σειρά μου κάποια καλά σε σένα. Να γέμισα λίγο την ψυχή σου με αγάπη και δύναμη. Να σου χάρισα έστω και μια στιγμή που θα σου μείνει και θα την θυμάσαι με αγάπη.
Σ’έχασα, αγάπη μου κι όμως ποτέ δεν βγήκες απ’την ψυχή μου. Σ’έχασα αλλά ποτέ δεν έφυγες από τα όνειρά μου. Γιατί μόνο όταν σ’έχασα κατάλαβα πόσο πολύ σ’αγαπώ.