Τίποτα από αυτά που δεν κάνεις για μένα δε θα έχουν πια σημασία…
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Τόσο καιρό προσπαθώ να σε κρατήσω με λόγια, με πράξεις, με όποιο όπλο έχω στα χέρια μου…
Άλλοτε προσπαθώ να είμαι διακριτική με τα αισθήματά μου για να μη σε τρομάξω
και άλλοτε να σου δείξω απόλυτα το πόσο σε θέλω μπας και το καταλάβεις…
Προσπαθώ να σε κάνω συμβατό δότη του έρωτα,
να ακονίσω τα μαχαίρια στα λόγια και τις πράξεις σου να μην με πονάνε
ή να παραβλέψω το αίμα που τρέχει από τις πληγές μου για να μη σε ενοχλήσω,
να αδιαφορήσω για την αδιαφορία σου για να μην ξεκινήσω καβγά, να κάνω ότι δεν υπάρχω για είσαι καλά.
Να έρχεσαι και να φεύγεις χωρίς να σου ζητάω τίποτα,
χωρίς να με ακούς όταν μιλάω.
Να κάνω ότι δεν υπάρχω για να μη σε κουράζω…
Ίσως μόνο αυτό στο τέλος σε ικανοποιήσει… να μην υπάρχω καν στη ζωή σου.
Αυτό είναι. Να μην υπάρχω…
Κάνε αυτό που ήρθες να κάνεις και φύγε.
Χωρίς να με κοιτάξεις στα μάτια χωρίς να μου πεις πώς μ’ αγαπάς, χωρίς να με φιλήσεις για αντίο.
Μείνε σκληρός και αμετάκλητος στις απάνθρωπες απόψεις σου.
Μείνε πιστός στη μιζέρια και τη δυστυχία του να μην νιώθεις τίποτα του να μη δίνεις συναισθηματικά τίποτα.
Μείνε σε αυτά που έμαθες, που ξέρεις, σε αυτά που νιώθεις άνετα και βολεμένα.
Μη με ερωτεύεσαι, μη με αγαπήσεις.
Και μετά μη με ψάξεις καν. Μη μου πεις τίποτα. Είναι αχρειαστό να μιλάς.
Να επικοινωνείς. Ξέχασε ότι υπάρχω μέχρι την επόμενη φορά.
Μη με ρωτήσεις ποτέ αν είμαι καλά. Μη δείξεις κανένα ενδιαφέρον. Γιατί να το κάνεις άλλωστε;
Χρειάζεται;
Κάνε τη ζωή σου λες και δεν έγινε τίποτα. Ήταν εξάλλου μία στιγμιαία ικανοποίηση. Τίποτα παραπάνω.
Κάνε ό,τι θες με τη ζωή μου και τα αισθήματά μου. Μη με ρωτάς τι θέλω. Τι να θέλω; Τι να θέλει μία γυναίκα
και τι να χρειάζεται από κάποιον που αγαπά; Τίποτα.
Φύγε, πριν νιώσεις. Φύγε, πριν σε φιλήσω, Φύγε και πίσω μην κοιτάξεις…
Και όταν επιστρέψεις ίσως με βρεις εκεί, ίσως και όχι. Ίσως να υπάρχει κάτι μέσα ακόμη ζωντανό για σένα ίσως και να κατάφερες να τα σκοτώσεις όλα…
Και τότε τίποτα από αυτά που δεν κάνεις για μένα δε θα έχουν πια σημασία…