Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Βροχή! Βροχή και εικόνες μαζί, να θυμίζουν ένα άγνωστο για εκείνον, πια, παρελθόν. Ένα παρελθόν, που ακόμα θυμάται! Ένα παρελθόν που το άφησε να γίνει ανάμνηση κρυφή μέσα σε λίγα μόνο κλάσματα του δευτερολέπτου.
Στιγμές που άφησε μισές και λόγια που τα πήρε ο αέρας καθώς εκλύει με μανία τη πόρτα πίσω του! Μνήμες που έγιναν φαντάσματα στη σκέψη του, τώρα ξαναγυρνάνε πίσω σα το δολοφόνο , εκεί που που έπρεπε να βρίσκονται από τη μέρα που τη γνώρισε.
Στη ζωή του και στη καθημερινότητα του. Στις χαρές και στις λύπες του μαζί, αλλά δυστυχώς τις πέταξε στα σκουπίδια σα να μην άξιζαν δεκάρα!
Και τώρα τα μάτια του λάμπουν, μαζί με τις αστραπές. Θυμούνται τη μέρα που την αντίκρυσε μέσα στο χάος, κάτω από μια πελώρια ομπρέλα, και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίζεται ξαφνικά στα χείλη του! Αφήνει τα δάκρυα του να σκεπάσουν το πρόσωπό του και μονολογεί, σα να βρίσκεται εκείνη δίπλα του, σα να μη την άφησε να φύγει ποτέ!
Θυμάται τα υπέροχα γαλάζια μάτια της και το λαμπερό χαμόγελό της που αχνοφαίνονται σταθερά κάτω από το τεράστιο κασκόλ που είχε τυλίξει με τόσο προσοχή γύρω γύρω από το λαιμό της!
Ήταν κορίτσι διαφορετικό από όλα αυτά που είχε συναντήσει ως τότε! Λιτό, παθιασμένο με τη ζωή, προσγειωμένο και ευγενικό! Είχε μια παράξενη αύρα που τον έκανε να ανατριχιάζει ακόμα και τώρα, που τη σκεφτόταν όπως το καιρό που τη πρωτογνώρισε!
Οι ανθρώποι δε ξεχνιούνται τόσο απλά, τελικά, όσο ήθελε μέσα του να πιστεύει! Ζωντανεύουν στις μνήμες κάθε φορά που αναπολούμε το παρελθόν. Γίνονται σκηνές αληθινές μπροστά στα μάτια μας, σα να μην έφυγαν ποτέ!
Το παρελθόν είναι εκεί και καραδοκεί για μια ενδεχόμενη επιστροφή. Το μέλλον όμως είναι εδώ, και είναι επιλογή αφήνοντας τα σκοτεινά όνειρα , εκεί που ανήκουν, πίσω, στη ζωή που ζήσαμε και αφήσαμε για να σχεδιάσουμε όλα αυτά που αγαπάμε!