Την δική μου την καρδιά, μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να την χτυπήσω!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Έμαθα να είμαι επιζών απ’όλες τις καταστάσεις στην ζωή μου.
Απ’ό,τι με πλήγωσε κι απ’ό,τι αφήνω να με πληγώνει.

Δεν χαράζει η πορεία μου ούτε απ’την αγένεια, αλλά ούτε και απ’την πληγή.

Στην ζωή μου δεν ζήλεψα κανέναν και τίποτα.
Είχα και έχω επίγνωση των δυνατοτήτων και της δύναμης μου.
Ό,τι κέρδισα, το κέρδισα με το σπαθί μου.

Πολεμάω για να κερδίσω τα πάντα.
Ό,τι αγάπησα, το αγάπησα με πάθος.
Ό,τι με αγάπησε, το σεβάστηκα.
Ό,τι με πόνεσε, το προσπέρασα.
Ό,τι με πλήγωσε, το σκότωσα.
Ό,τι με αδίκησε, το αγνόησα.

Μην προσπαθήσεις να με αδικήσεις!

Είμαι θυμωμένη.
Με μένα, μην φανταστείς κάτι άλλο.

Ο καημός της ψυχής μου είναι να με καταλαβαίνουν.
Αλλά πώς να καταλάβει η μετριότητα το πάθος;
Πώς να αντιληφθεί η αγένεια την διαφορετικότητα του ατόμου και του κάθε ατόμου;

Κάποια στιγμή η ζωή σου κάνει δώρο και σου στέλνει ανθρώπους να σ ‘αγαπήσουν.
Κι εσύ τυφλός όπως είσαι δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα.
Μονολογείς μόνο ότι θέλεις την ησυχία σου.
Μην απορείς λοιπόν για μένα, να απορείς με τον εαυτό σου, γιατί ακόμη να καταλάβεις ότι το παιχνίδι παίζεται πάντα εντός, ποτέ προς τα έξω.

Γιατί οι άνθρωποι απενοχοποιούν τον εαυτό τους, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι έφταιξαν, ότι ήταν λάθος σε κάτι, ότι ήταν άδικοι.
Είναι καλύτερα όταν φταίνε οι άλλοι, είναι πιο ελαφρύ το άδικο ρε αδερφέ.

Γι’αυτό σου λέω, “η σφαγή πάντα από εντός έρχεται, ποτέ απέξω”.

Τον εαυτό μου πολεμάω.
Τι νόμισες;
Υπάρχει πιο δυνατός αντίπαλος απ’τον ίδιο μας τον εαυτό;
Όχι, στο λέω!

Όσο και να πονάς, πρέπει να είσαι δυνατός!
Μην λυγίσεις τώρα.
Μπήξε το μαχαίρι δυνατά στην καρδιά σου!
Εσύ όμως, όχι άλλος!
Την δική μου την καρδιά, μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να την χτυπήσω!

Κανείς άλλος!

Μ’ακούς;