Το να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, πονάει πολύ!
Γράφει η Αριάδνη.
Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι εκτός από ονειρικό, είναι και άκρως απελευθερωτικό αν το καλοσκεφτείς. Είναι εκείνη η μαγική συνθήκη που σου επιτρέπει να επικοινωνήσεις επιτέλους όλα σου τα συναισθήματα. Είναι τότε που αισθάνεσαι ασφαλής κι αρχίζεις και ξεκλειδώνεσαι. Δεν κρατάς πλέον πισινές, δεν έχεις δεύτερες σκέψεις, ούτε καν πρώτες. Δεν σκέφτεσαι καθόλου, μόνο νιώθεις.
Απολαμβάνεις ό,τι σου προσφέρει και του δίνεις ό,τι χρειάζεται. Του χαρίζεις απλόχερα τον χρόνο σου, τη σκέψη σου, την έννοια σου, την παρουσία σου. Αφιερώνεσαι στον άνθρωπο που αγαπάς ψυχή τε και σώματι.
Και ίσως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν αυτή η αμοιβαία αγάπη να διαρκεί για μια ζωή. Σε τούτο ‘δω όμως, ελάχιστοι είναι οι τυχεροί που τη βιώνουν ισοβίως. Τις περισσότερες φορές, μετά από κάποιο διάστημα, ο ένας από τους δύο απομακρύνεται.
Οι αιτίες ποικίλουν, το φταίξιμο μοιρασμένο ανάλογα στον καθένα, το αποτέλεσμα όμως πάντα το ίδιο, χάνεστε. Γιατί όσο κι αν το προσπαθήσεις, το κυνηγήσεις, το συζητήσεις, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα σταματήσεις κι εσύ να δίνεις.
Θα σταματήσεις να δίνεις όχι γιατί στη ζυγαριά σου φαίνεται ότι έδωσες περισσότερα και είναι σειρά του άλλου τώρα. Δεν δίνεις για να πάρεις, ούτε δίνεις επειδή παίρνεις. Δίνεις γιατί θέλεις να κάνεις τον άλλον να χαμογελάει, γιατί έτσι τον κάνεις ευτυχισμένο. Λάθος ρηματικός χρόνος, τον έκανες ευτυχισμένο.
Εδώ και καιρό εκείνος είναι αδιάφορος κι εσύ αισθάνεσαι ότι γίνεσαι ενοχλητικός, ανεπιθύμητος. Ανεπιθύμητος, πονάει αυτό πολύ. Το να μην είσαι η λαχτάρα του άλλου, να μην ανυπομονεί να σε δει, να σου μιλήσει, να σε αγγίξει. Κάπου εκεί έρχεται κι ο εγωισμός σου, κερασάκι στην τούρτα και το χάνετε το παιχνίδι.
Αναδιπλώνεσαι και ψάχνεις τα παρατημένα σου κλειδιά. Κλειδαμπαρώνεσαι για να κρύψεις το “πολύ” σου μιας και δεν μπορείς να το εξαφανίσεις. Γιατί η αλήθεια είναι ότι θα ήθελες πολύ να το εξαφανίσεις για να μην σε πνίγει, έτσι όπως μένει αξόδευτο εντός σου.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σου όμως, εκείνο καταφέρνει να μένει εκεί και να σου αποδεικνύει ότι τελικά είχε δίκιο ο Λουντέμης όταν έγραφε: “Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά!”.