Τόσες σιωπές που παραμείνανε σιωπές, γιατί απλά αδιαφορούσαμε.
Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζεις.
Τι άλλο θέλεις να σου πω εκτός από αυτό;
Τι άλλο θέλεις να σου εξηγήσω;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις, αλλά για μία τελευταία φορά θα σου ξανά μιλήσω.
Θα σου πω για τις τόσες στιγμές που σπαταλήσαμε προσποιούμενοι ότι θέλουμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Αμέτρητες στιγμές που συμβιβαστήκαμε απέναντι στον φόβο της μοναξιάς μας. Τόσες σιωπές που παραμείνανε σιωπές, γιατί απλά αδιαφορούσαμε.
Αυτές οι διαφορετικές οπτικές της ζωής που συγκρούονταν κάθε μέρα αλλά κανένας από τους δύο δεν ήθελε να παραδεχτεί το λάθος του. Ποιος θέλει άλλωστε να ρίχνει ευθύνες στον εαυτό του; Από την αρχή ένα χάσμα μεταξύ μας που δεν καταφέραμε να γεφυρώσουμε ποτέ ουσιαστικά. Τοποθετούσαμε επιφανειακά όλα τα μικρά κλαδάκια μας, χωρίς να σκεφτόμαστε για τα θεμέλια.
Ξέρω ότι δεν μπορείς να καταλάβεις, θα με πεις ονειροπόλα και ονειροπαρμένη, ένα ελαφρόμυαλο κοριτσάκι που θέλει να ζήσει στα παραμύθια. Ξέρω ότι δεν πιστεύεις στην μαγεία και αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιό μας.
Γι’ αυτό μην με ρωτάς τι πήγε στραβά στην σχέση μας. Όχι πια.
Πες απλά ότι… έτσι είναι!