Γράφει η Πράξια Αρέστη
Τώρα ξέρεις πώς είναι να αγαπάς.
Τώρα με καταλαβαίνεις;
Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για έρωτα με τις ίδιες λέξεις. Ευθέως και ειλικρινά χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, χωρίς να προσποιούμαστε ότι ο έρωτας δεν υπάρχει, ότι δεν τον νιώσαμε ποτέ.
Τώρα ξέρεις πώς είναι να σκίζεται η καρδιά σου όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς, πόσο πονάς, και πως είναι να πετάς στα σύννεφα όταν τον έχεις κοντά σου. Χωρίς να το έχεις συνειδητά επιλέξει.
Πώς οι ώρες για ένα σου μήνυμα μοιάζουν αιώνες και οι μέρες μέχρι να σε ξαναδώ ατελείωτες.
Τώρα νιώθεις τον φόβο μου. Τον φόβο του να μην υπάρχεις στη ζωή μου. Του να μην βλέπω το όνομά σου στην οθόνη του κινητού μου, του να μην σε αγγίζω, να μην ακούω τη φωνή σου…
Τώρα ξέρεις πώς έλεγα την αλήθεια όταν σου έλεγα πώς δεν αντέχω να σε χάσω.
Τώρα ξέρεις πως το εννοώ όταν λέω πως σε αγαπάω.
Τώρα ξέρεις πώς ο έρωτας σε γεμίζει με ζήλια και αμφιβολίες για ηλίθια ή ανύπαρκτα πράματα. Το κεφάλι σου γεμίζει καχύποπτες σκέψεις και πας να τρελαθείς. Που είναι τώρα; Τι κάνει; Μιλάει με άλλους; Την φλερτάρουν; Με σκέφτεται; Την χάνω;
Τώρα μπορείς να με δικαιολογήσεις γιατί ξέρεις ότι ο έρωτας είναι παντοδύναμος και σε ελέγχει. Και μόνο ο άλλος μπορεί να σε λογικεύσει και να σε ηρεμήσει, δείχνοντάς σου συνεχώς το πόσο σ’ αγαπάει.
Είχαμε ένα κανόνα στη χωριστή ζωή μας. Ό,τι κι αν γίνει, όποιον κι αν γνωρίζαμε, να μην αφήναμε ποτέ τον έρωτα να γίνει πιο δυνατός από μας, να μας ελέγχει. Και τελικά, ευτυχώς, αποτύχαμε τη μέρα που γνωριστήκαμε.
Και το ξέρουμε και οι δύο. Ο έρωτας είναι ριψοκίνδυνος. Είναι εθιστικός. Είναι όμως και κινητήριος δύναμη. Είναι ολοκλήρωση, εκπλήρωση ζωής, και αγνή ευτυχία που δεν τη βρίσκεις πουθενά. Είναι αποκάλυψη ψυχής, έκθεση καρδιάς με κίνδυνο πάντα να την πυροβολήσουν. Και αυτό το ρίσκο το πήραμε ο ένας για τον άλλο.
Τώρα ξέρεις, τι σημαίνεις για μένα.
Τώρα ξέρεις ότι ο έρωτας δεν είναι για τους φλώρους.
Ο έρωτας είναι αντίσταση, είναι επανάσταση, σε έναν κόσμο που κυνηγάει το εύκολο βόλεμα.