Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Πόνεσες, έκλαψες, ρώτησες άπειρες φορές γιατί, ήπιες και σιχάθηκες τον εαυτό σου που παρά τα όσα έγιναν σήκωσες ακόμα μια φορά να τηλεφωνήσεις, να ακούσεις τη φωνή που κάποτε σε ταξίδευε στα ουράνια, μα τώρα βρίσκεσαι στην κόλαση και παλεύεις να βγεις από κει. Να πάρεις ανάσες βαθιές και να νιώσεις το κορμί σου ξανά ζωντανό. Να ρουφήξεις οξυγόνο και να βάλεις το μυαλό σου σε λειτουργία.
Παλεύεις να σταθείς κάνοντας σκέψεις που μόνο βοηθητικές δεν είναι για σένα. Παραμιλάς, έχεις μόνο τον εαυτό σου να σε καταλαβαίνει απόλυτα. Μόνο εσύ ξέρεις τα όνειρα που έκανες και ξαφνικά μετατράπηκαν στους χειρότερους εφιάλτες σου. Ζεις σε μια δίνη που ανάμεσα στα κύματα βλέπεις την ζωή που καρτερούσες μα δεν έζησες. Άραγε σε γέλασε εκείνος ή οι προσδοκίες σου; Απάντηση ίσως δεν πάρεις ποτέ, ή ίσως αυτά που θα ακούσεις να σου τρυπήσουν χειρότερα την καρδιά.
Έπεσες, έχασες αξιοπρέπεια, έχασες τον ίδιο σου τον εαυτό, με ποιο τίμημα άραγε; Έγινες σκιά του και τον ακολούθησες, έζησες μόνο για να ικανοποιείς τα θέλω του και τις δικές του ανάγκες βάζοντας στην άκρη τις δικές σου. Και έτσι ξαφνικά τελείωσε.
Και εσύ έμεινες εκεί, με τα πόδια καρφωμένα στη γη ανήμπορη να αντιδράσεις. Φύγε σου φωνάζω μα δεν με ακούς! Σκέφτεσαι ακόμα τρόπους να τον γυρίσεις πίσω, να τον έχεις δικό σου, να συνεχίζει να εξουσιάζει την ταλαίπωρη ύπαρξη σου, λες και δεν σου έφταναν όλα τα άλλα προβλήματα σου.
Απλώνεις το χέρι και αναζητάς κάποιο άλλο αρκετά δυνατό να σε τραβήξει και να σου χαρίσει ανάσες ζωής. Θα στο χαλάσω το παραμύθι σου Σταχτοπούτα. Γιατί αυτό έζησες. Ένα ωραίο παραμύθι που όμως το τέλος δεν πήγε όπως ακριβώς το σχεδίαζες. Μην κάνεις το ίδιο λάθος δεύτερη φορά. Ο μόνος που μπορείς να βασιστείς είσαι εσύ και μόνο.
Το μέλλον σχεδίασε το για σένα και μόνο για σένα. Βρες τη δύναμη να μαζέψεις τα κομμάτια σου και κοίτα μπροστά. Οι στιγμές που έζησες πέρασαν, πάνε, εσύ όμως είσαι εδώ ψάχνοντας την χαμένη ελπίδα. Μα θα την βρεις. Όταν αρχίσεις να ζεις για σένα. Χωρίς προσδοκίες, χωρίς πρέπει, χωρίς αλλά και γιατί. Μην περιμένεις σωτήρες, δεν υπάρχουν.
Φτιάξε το μέλλον για να είναι δικό σου, να χωρά εσένα και ό,τι αγαπάς πολύ. Μόνο τότε θα έρθει αυτό που πραγματικά σου αξίζει. Όταν θα είσαι εσύ ολόκληρη κοιτώντας τον καθρέφτη που έλεγες πως ήθελες να σπάσεις αφού το είδωλο σου ήταν κάποια άλλη, κάποια που δεν αναγνώριζες.
Ζήσε λοιπόν, χάρισε στο σύμπαν την ενέργεια σου, άνοιξε τα φτερά σου και πέτα, έστω και χαμηλά για αρχή. Γλύψε τις πληγές σου και άστες να γιάνουν, με τον καιρό θα κλείσουν. Γίνε αυτό που όλοι θα θαυμάζουν μα πρώτα και κύρια αυτό που θα θαυμάζεις εσύ. Μια γυναίκα που έζησε, αγάπησε, πόνεσε μα πάνω από όλα στάθηκε με περίσσια αξιοπρέπεια και είπε « στο καλό χρυσέ μου». Φτιάξε το μέλλον που ονειρεύτηκες χωρίς αυτόν, και ζήσε. Γιατί δεύτερη ζωή φίλη μου δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον δικό μας μικρόκοσμο.