Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Κανείς δεν μπορεί να με απορρίψει, όταν εγώ, επιλέγω να με γεμίζω αγάπη-φροντίδα-ζεστασιά-συμπόνοια και κατανόηση.
Οι άνθρωποι λειτουργούν με βάση την δική τους διαδρομή, τον δικό τους δρόμο και των δικών τους καταστάσεων.
Λειτουργούν τόσο γρήγορα και παρορμητικά λες και δεν καταλαβαίνουν πόσο πληγώνουν τους άλλους γύρω τους.
Καταλαβαίνουν άραγε και προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν, για να μην μπουν σε διαδικασίες να μπλέξουν τον εαυτό τους;
Ή μήπως αληθινά δεν καταλαβαίνουν, πράγμα το οποίο είναι χειρότερο -το πόσο ασύνδετοι είναι οι άνθρωποι μέσα τους-;
Δεν θα μάθεις και ίσως και ποτέ.
Μην παίρνεις λοιπόν, τίποτα προσωπικά και προχώρα.
Αν έκανες, ό,τι καλύτερο μπορούσες και πάρα ταύτα, έμεινες μόνος, πίσω, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, είναι να κοιτάξεις μέσα σου.
Τί σου καθρεφτίζει όλο αυτό, τί μπορείς να βελτιώσεις σε σένα και ύστερα, να τους απελευθερώσεις μια και καλή.
Επέλεξε να σε γεμίζεις με όμορφα λόγια και πράξεις φροντίδας και αγάπης και προχώρα στο μονοπάτι σου.
Πάρε πίσω την δύναμή σου, την δύναμη που τους έδωσες με το να είσαι πάντα εκεί για αυτούς.
Πάρε τον εαυτό σου μια ζεστή αγκαλιά και προχώρα.
Εκεί κάπου δίπλα ή παρακάτω, υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται να μπορούσαν να είχαν χρόνο μαζί σου.
Να είχαν την φροντίδα και την ζεστασιά σου και είναι έτοιμοι και θέλουν να σου δώσουν από την δική τους,
χωρίς να παρακαλέσεις, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα.
Προχώρα μάτια μου και να θυμάσαι, όταν σ ‘αγαπάς και σ ‘αγκαλιάζεις, όταν σε αποδέχεσαι εσύ, δεν υπάρχει πουθενά καμία εγκατάλειψη, καμία απόρριψη.
Μόνο άνθρωποι τόσο πονεμένοι, τόσο απασχολημένοι με τα δικά τους που δεν μπορούν να είναι έστω και λιγάκι συνειδητοί στο πώς φέρονται.