Γράφει η Φλώρα Πέππα
Όταν μια σχέση τελειώνει κάνεις πάντα τον υποσυνείδητο ή συνειδητό απολογισμό σου. Μετράς τι έδωσες, τι πήρες, και αν τελικά άξιζε τον κόπο. Φέρνεις στο μυαλό σου στιγμές και γεγονότα, κάνεις αυτοκριτική και αξιολογείς τις πράξεις σου. Και κάπως έτσι, εντοπίζεις τα λάθη σου και αναλογίζεσαι αν πρέπει να τα διορθώσεις ή να τα επαναλάβεις για να τα εμπεδώσεις.
Αυτό που τελικά πονάει περισσότερο, δεν είναι τα λάθη, αλλά οι άκαρπες προσπάθειες που έκανες για να λύσεις ένα πρόβλημα, ο μάταιος κόπος και ο χαμένος χρόνος. Είναι αυτό το άβολο συναίσθημα που μένει, ότι τράβηξες την κατάσταση από τα μαλλιά, επινόησες και έδωσες παράλογα ελαφρυντικά σε κάτι που είχε προ πολλού ξεπεράσει την ημερομηνία λήξης του.
Και τελικά το ίδιο μοτίβο. Να ξεπερνάς τα όρια των αντοχών σου και να μπαίνεις σε ένα τρυπάκι που μοιάζει με λαβύρινθο. Να προσπαθείς, πλέον μόνο από συνήθεια, και να ξεχνάς τα θέλω και τον εαυτό σου. Να παραβλέπεις από πού ξεκίνησες και που κατέληξες.
Η προσπάθεια γίνεται αγώνας κι ο αγώνας εμμονή. Και καθώς ο χρόνος τρέχει, τρέχεις και εσύ μαζί, πέφτοντας στο ίδιο παγόβουνο, μπας και το σπάσεις. Το παγόβουνο που αυτοί αποκαλούν άμυνα. Τα παγόβουνα όμως, δε σπάνε. Κρύβουν κι άλλο από κάτω. Και με όση δύναμη κι αν πέφτεις, εσύ θα είσαι αυτός που σπας.
Σπας ξανά και ξανά, προσποιούμενος ότι δεν πειράζει. Προσπαθείς κι άλλο. Κλείνεσαι συχνά στο καβούκι σου και συνομιλείς με τον εαυτό σου. Φλερτάρεις με τα γιατί, αναλογίζεσαι τα πρέπει, κυνηγάς τα θέλω. Και στο μυαλό σου, τόσο τυραννικά, τριγυρνούν αυτά τα τεράστια «αν», «ίσως» και «μήπως», έτοιμα να σε καταπιούν.
Πειράζει όμως. Γιατί κάθε προσπάθεια, ακόμα και η παραμικρή, περιμένει ανταπόκριση. Κάθε κίνηση προσμένει αντίκρισμα. Και είναι οι σχέσεις πάρε-δώσε, ή δώσε-πάρε, πες το όπως θες, και όχι ένας μονόπλευρος αγώνας δρόμος.
Όσο και αν προσπαθείς να λύσεις το άλυτο, αυτό θα γίνεται ένας ακόμα πιο ισχυρός γόρδιος δεσμός. Και ότι δε λύνεται, τελικά κόβεται.
Το κόβεις και ξεκινάς από την αρχή.
Και κάπως έτσι ο απολογισμός σου κλείνει. Ψυχρά και λογικά, όπως επιβάλλεται για να συνεχίσεις δυνατός και ακέραιος και να διατηρήσεις αλώβητα τα θέλω σου. Σε μια πραγματικότητα απτή, όπου οι ακτίνες της αμοιβαιότητας, έχουν τη δύναμη να λιώσουν ακόμα και τα μεγαλύτερα παγόβουνα.