Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
Μήπως κάποιες φορές πρέπει να χαλάμε τα πράγματα για να τα φτιάξουμε ξανά με άλλο τρόπο;
Μήπως κάνοντας αυτό ίσως δεν ξανακάνουμε έτσι τα ίδια λάθη;
Το μυαλό μου είναι πολύ κουρασμένο. Το σώμα μου το ίδιο..
Ανάκατες σκέψεις, ανακατεμένα θέλω, μπερδεμένες επιθυμίες..
Κάτι φταίει, κάτι δεν πάει καλά, κάτι άλλο πηγαίνει καλύτερα, μα κάτι άλλο παραμένει στάσιμο
Πού με οδηγούν όλα αυτά, αλήθεια δεν γνωρίζω, δεν ξέρω.
Πρέπει κάτι να χαλάσω, πρέπει να το φτιάξω αλλιώς.
Πρέπει να αλλάξω εμένα, να με κάνω αλλιώς;
Ίσως, από τη μια για να μη σκέφτομαι, για να μη λέω πού έχω κάνει λάθος και πού ήμουν σωστή.
Να με χαλάσω όμως; Όχι, όχι εμένα!
Ούτε τους άλλους! Όχι, ούτε τους άλλους..
Να αλλαξω τις καταστάσεις; Να αλλάξω τις επιλογές, τα θέλω, τα πρέπει και τα μη;
Θα αλλάξω τον χορό μου, τα βήματά μου, την πορεία μου, τον τρόπο που κινούμαι. Αυτό.. Κάπου θα οδηγηθώ, δεν μπορεί.. Και στην άκρη του τέλους κάπου θα έχω καταλήξει..
Κάπου λυτρωτικά! Και εκεί, κάποιος θα με περιμένει, δεν μπορεί να είμαι μόνη και τότε!
“Διεκδίκησε”, μου λέει μια φωνή!
“Απαίτησε”, μου ψιθυρίζει μια άλλη!
“Πάλεψε”, μου φωνάζει μια τρίτη!
“Κουράστηκα”, ουρλιάζω όμως εγώ!
Κουράστηκα πολύ, όμως δεν θα το βάλω κάτω! Η ζωή είναι για να παλεύεις και να αλλάζεις ό,τι δεν σου κάνει. Ταυτόχρονα, θέλω το ακατόρθωτο, εκείνο που επίσης δεν μπορώ να έχω. Το ποθώ, κι ας είναι κάποιες φορές και απαγορευμένο για τα δεδομένα μου.
Τα μάτια κλείνουν, νυστάζω, το σώμα τινάζεται.. Αντίδραση; Μπορεί..
Αντίδραση για εκείνο που θα αλλάξει, για εκείνο που θα έρθει.
Αντίδραση γιατί ελπίζω να είναι καλό, όχι γιατί δεν το θέλω.
Αντίδραση γιατί το περιμένω, το νοσταλγώ.
Με παίρνει ο ύπνος.. ένας λυτρωτικός φίλος. Θα ξεκουραστώ και αύριο μια καινούργια μέρα θα φτάσει. Μια μέρα που θα έχω χαλάσει τα πάντα και θα έχω φτιάξει άλλα καινούργια. Μια μέρα που όλα θα είναι σίγουρα αλλιώς και σίγουρα διαφορετικά. Μια μέρα που θα έχω παλέψει για το ακατόρθωτο, για το απαγορευμένο, για αυτό που θέλω εγώ
Δεν υπάρχουν πιο συγκεχυμένες σκέψεις από αυτές.
Παράλληλα όμως είναι τόσο αληθινές, τόσο δικές μου, μα και τόσο μοναδικές..
